τοισι ανθρωποισι γινεσθαι. Εισι μεν γαρ και αλλως Αιγυπτιοι μετα Λιβυας ὑγιηρεστατοι παντων ανθρώπων, των ώρεων (εμοι δοκεειν) είνεκεν, ότι ου μεταλλασσουσι αἱ ὡραι· εν γαρ τησι με ταβολῃσι τοισι ανθρωποισι αἱ νουσοι μαλιστα γινονται, των τε αλλων παντων, και δη και των ώρεων μαλιστα. Αρτοφαγgουσι δε εκ των ολυρέων ποιεύντες αρτους, τους εκείνοι κυλληστις ονομαζουσι· οινῳ δ' εκ κριθεων πεποιημένῳ διαχρεωνται" ου γας σφι εισι εν τη χωρη αμπελοι ιχθυων δε τους μεν, προς ἥλιον αυγναντες, ωμους σιτεονται, τους δ' εξ ἁλμης τεταριχευμενους• ορνιθων δε τους τε ορτυγας, και τας νησσας, και τα σμικρα των ορνιθιωνωμα σιτέονται, προταριχευσαντες τα δε αλλα όσα η opνιθων η ιχθυων εστι σφι εχόμενα, χωρις η όκοσοι σφι ίροι αποδε δεχαται, τους λοιπους οπτους και έφθους σιτέονται.

ท

. Εν δε τῃσι συνουσιῃσι, τοισι ευδαιμοσι αυτεων, επεαν απο δειπνου γενωνται, περιφερει ανηρ νεκρον εν σορῳ ξυλινον πεποιημενον, μεμιμημενον ες τα μαλιστα, και γραφη και εργῳ μεγαθος ὅσον τε παντη πηχυαίον, η διπηχυν δεικνυς δε ἑκαστῳ τῶν συμποτεων, λεγει, Ες τουτον όρεων, πινε τε και τερπευ· εσεαι γας αποθανων τοιουτος. Ταυτα μεν παρα τα συμποσια ποιεύσι.

3. Πατριοισι δε χρεωμενοι νομοισι, αλλων ουδενα επικτεωνται. Τοισι αλλα τε επαξια εστι νομιμα, και δη και αεισμα ἓν εστι, Λινος, όσπερ εν τε Φοινικῇ αοιδιμος εσπι, και εν Κύπρῳ, και αλλη κατα μεντοι εθνεα ουνομα εχει συμφέρεται δε ώΰτος ειναι τον οἱ Ἕλληνες Λινον ονομαζοντες αειδουσι· ὥστε πολλα μεν και αλλα αποθωϋμαζειν με των περι Αιγυπτον εοντων, εν δε δη και τον Λινον ὁκοθεν ελαβον· φαινονται δε αει κοτε τουτον αειδοντες· εστι δε Αιγυπτιστι ὁ Λινος καλευμενος Μανέρως. Εφασαν δε μιν Αιγυπτιοι του πρωτου βασιλευσαντος Αιγυπτου παιδα μουνογενεα γενεσθαι αποθανοντα δ' αυτον ανωρον, θρηνοισι τουτοισι ὑπ' Αιγυπτιων τιμηθήναι και αοιδην τε ταυτην πρωτην και μουνην σφισι γενεσθαι.

4. Συμφερονται δε και τοδε αλλο Αιγύπτιοι Ἑλλήνων μουνοισι Λακεδαιμονιοισι· οἱ νεωτεροι αυτεων τοισι πρεσβυτέροισι συντυγχανοντες, εικουσι της όδου, και εκτραπονται και επιουσι, εξ

make way for him; if a senior enter an apartment, the youth always rise from their seats; this ceremony is observed by no other of the Greeks. When the Egyptians meet, they do not speak, but make a profound reverence, bowing with the hand down to the knee.

5. Their habit, which they call calasiris, is made of linen, and fringed at the bottom; over this they throw a kind of shawl made of white wool; but in these vests of wool they are forbidden by their religion either to be buried or to enter any sacred edifice; this is a peculiarity of those ceremonies which are called Orphic and Pythagorean; whoever has been initiated in these mysteries can never be interred in a vest of wool, for which a sacred reason is assigned.

6. Of the Egyptians it is further memorable, that they first imagined what month or day was to be consecrated to each deity: they also, from observing the days of nativity, venture to predict the particular circumstances of a man's life and death this is done by the poets of Greece, but the Egyptians have certainly discovered more things that are wonderful than all the rest of mankind. Whenever any unusual circumstance occurs, they commit the particulars to writing, and mark the events which follow it: if they afterwards observe any similar incident, they conclude that the result will be similar also.

7. The art of divination in Egypt is confined to certain of their deities. There are, in this country, oracles of Hercules, of Apollo, of Minerva, and Diana, of Mars, and of Jupiter; but the oracle of Latona at Butos is held in greater estimation than any of the rest: the oracular communication is regulated by no fixed system, but is differently obtained in different places.

8. The art of medicine in Egypt is thus exercised: one physician is confined to the study and management of one disease; there are of course a great number who practise this art; some attend to disorders of the eyes, others to those of the head; some take care of the teeth, others are conversant with all the diseases of the bowels; whilst many attend to the cure of maladies which are less conspicuous.

9. With respect to their funerals and ceremonies of mourning; whenever a man of any importance dies, the females of his family,

ἕδρης ὑπανιστέαται• τοδε μεντοι αλλοισι Ἑλλήνων ουδαμοισι συμφέρονται. Αντι του προσαγορευειν αλληλους εν τησι ὁδοισι, προσκυνεουσι κατιεντες μεχρι του γουνατος την χειρα.

5. Ενδεδυκασι δε κιθωνας λινεους, περι τα σκελεα θυσανατους, οὓς καλεουσι καλάσιρις" επι τουτοισι δε ειρινεα είματα λευκα επαναβληδον φορεουσι· ου μεν τοι ες γε τα ίρα εσφερεται ειριντα, ουδε συγκαταθάπτεται σφι· ου γαρ όσιον• ὁμολογεουσι δε ταυτα τοισι Ορφικοισι καλεομενοισι και Πυθαγορειοισι ουδε γας τουτων των οργιων μετεχοντα, ὁσιόν εστι εν ειρινεοισι είμασι θαφθηναι· εστι δε περι αυτων ίρος λογος λεγόμενος.

6. Και ταδε αλλα Αιγυπτιοισι εστι εξευρημενα" μεις τε και ήμερη έκαστη θεων ότευ εστι· και τη έκαστος ήμερῃ γενομενος, τεοισι εγκυρήσει, και όκως τελευτήσει, και όκοιος τις εσται και τουτοισι των Ελλήνων οἱ εν ποιήσει γενομενοι εχρήσαντο τερατα τε πλεω σφιν ανευρηται η τοισι αλλοισι άπασι ανθρωποισι. Γενομενου γαρ τερατος, φυλασσουσι γραφομενοι τω 'ποβαινον· και ην κοτε ύστερον παραπλησιον τουτω γενηται, κατα τωΰτο νομιζουσι αποβησεσθαι.

7. Μαντικη δη αυτοισι ὧδε διακεεται ανθρωπων μεν ουδενι προσκεεται ἡ τέχνη, των δε θεων μετεξετέροισι. Και γαρ 'Hρακλεος μαντηϊον αυτοθι εστι, και Απολλωνος, και Αθηναίης, και Αρτέμιδος, και Αρεος, και Διος· και όγε μαλιστα εν τιμή αγονται παντων των μαντήϊων, Λητους εν Βουτοι πολι εστι· οὗ μεντοι αίγε μαντηϊαι σφι κατα τωΰτο ἑστασι, αλλα διαφοροι εισι.

8. Η δε ιητρικη κατα ταδε σφι δέδασται· μιης νούσου ἕκαστος ιητρος εστι, και ου πλεονων παντα δ' ιητρων εστι πλεα· οἱ μεν γαρ, οφθαλμων ιητροι κατεστέασι· οἱ δε, κεφαλης· οἱ δε, οδοντων· οἱ δε, των κατα νηδυν· οἱ δε, των αφανεων νουσων.

9. Θρηνοι δε και ταφαι σφεων, εισι αίδε· τοισι αν απογενηται εκ των οικηΐων ανθρωπος, του τις και λογος η, τη θηλυ γε

disfiguring their heads and faces with dirt, leave the corpse in the house, and run publicly about, accompanied by their female relations, with their garments in disorder, their breasts exposed, and beating themselves severely: the men, on their parts, do the same, after which the body is carried to the embalmers.

OF THE ANCIENT GETÆ.

10. Before Darius arrived at the Ister, he first of all subdued the Getæ, a people who pretend to immortality. The Thracians of Salmydessus, and they who live above Apollonia, and the city of Mesambria, with those who are called Cyrminians, and Mypsæans, submitted themselves to Darius without resistThe Getæ obstinately defended themselves, but were soon reduced; these, of all the Thracians, are the bravest and the most upright.

ance.

11. They believe themselves to be immortal; and whenever any one dies, they are of opinion that he is removed to the presence of their God Zamolxis, whom some believe to be the same with Gebeleizes. Once in every five years, they choose one by lot, who is to be despatched as a messenger to Zamolxis, to make known to him their several wants. The ceremony they observe on this occasion is this: three amongst them are appointed to hold in their hands three javelins, whilst others seize, by the feet and hands, the person who is appointed to appear before Zamolxis; they throw him up, so as to make him fall upon the javelins. If he dies in consequence, they imagine that the deity is propitious to them; if not, they accuse the victim of being a wicked man. Having disgraced him, they proceed to the election of another; giving him, whilst yet alive, their commands. The same people, whenever it thunders or lightens, throw their weapons into the air, as if menacing their god; and they seriously believe that there is no other deity.

νος παν το εκ των οικηΐων τουτων κατ' ων επλασατο την κεφαλην πηλῳ, η και το πρόσωπον καπειτα εν τοισι οικηιοισι λιπουσαι τον νεκρον, αὗται ανα την πολιν στροφωμεναι, τυπτονται επεζωσμεναι· και φαινουσαι τους μαζους· συν δε σφι αἱ προσηκουσαι πασαι. ἑτερωθεν δε οἱ ανδρες τυπτονται, επεζωσμενοι και οὗτοι επεαν δε ταυτα ποιήσωσι ούτω ες την ταριχευσιν κομιζουσι.

10. Πριν δε απικεσθαι επι τον Ιστρον, πρωτους αἱρεει Γετας τους αθανατίζοντας. Οἱ μεν γαρ δη τον Σαλμυδησσον εχοντες Θρηϊκες και ύπες Απολλωνίης τε και Μεσαμβρίης πόλιος οικημένοι, καλευμενοι δε Κύρμιαναι, και Μυψαίοι, αμαχητι σφέας αυτους παρέδοσαν Δαρειῳ. Οἱ δε Γεται, προς αγνωμοσυνην τραπόμενοι, αυτικα εδουλώθησαν, Θρηϊκων εοντες ανδρειότατοι και δικαιο

τάτοι.

Δια

11. Αθανατιζουσι δε τονδε τον τροπον· ουτε αποθνησκειν ἑωΰτους νομιζουσι, ιεναι ΤΕ τον απολλυμενον παρα Ζαμολξιν δαιμονα· οἱ δε αυτεων τον αυτον τουτον νομιζουσι Γεβελεῖζιν. πεντετηρίδος δε τον παλῳ λαχοντα αιει σφεων αυτεων αποπεμπουσι αγγελον παρα τον Ζαμολξιν, εντελλόμενοι των αν ἑκαστοτε δεωνται. Πεμπουσι δε ὧδε· οἱ μεν αυτεων ταχθεντες, ακοντια τρια εχουσι αλλοι δε διαλαβοντες του αποπεμπομενου παρα τον Ζαμολξιν τας χειρας και τους πόδας, ανακινησαντες αυτον μετεωρον, ῥιπτεουσι ες τας λόγχας. Ην μεν δη αποθανη αναπαρεις, τοισιδε ἵλεως ὁ θεος δοκεει ειναι ην δε μη αποθανη αιτιωνται αυτον τον αγγελον, φαμενοι μιν ανδρα κακον ειναι· Αιτιησαμενοι δε τουτον, αλλον αποπεμπουσι· εντελλονται δε ετι ζωντι· οὗτοι οἱ αυτοι Θρηϊκες και προς βροντην τε και αστραπην τοξεύοντες ανω προς τον ουρανον, απειλεουσι τῷ θεῷ, ουδενα αλλον θεον νομιζοντες