τοισι ανθρωποισι γινεσθαι. Εισι μεν γαρ και αλλως Αιγυπτιοι μετα Λιβυας ὑγιηρεστατοι παντων ανθρωπων, των ώρεων εμοι δοκεειν) εἵνεκεν, ὅτι ου μεταλλάσσουσι αἱ ὡραι· εν γαρ τησι με ταβολῃσι τοισι ανθρωποισι αἱ νουσοι μαλιστα γινονται, των τε αλλων παντων, και δη και των ώρεων μαλιστα. Αρτοφαγε ουσι δε εκ των ολυρέων ποιεύντες αρτους, τους εκείνοι κυλληστις ονομάζουσι· οινῳ δ' εκ κριθεων πεποιημένῳ διαχρέωνται" ου γαρ σφι εισι εν τη χώρη αμπελοι ιχθυων δε τους μεν, προς ἥλιον αυγναντες, ώμους σιτέονται, τους δ' εξ άλμης τεταριχευμενους• ορνίθων δε τους τε ορτυγας, και τας νήσσας, και τα σμικρα των ορνιθιωνωμα σιτεονται, προταριχευσαντες" τα δε αλλα όσα η ορνιθων η ιχθυων εστι σφι εχομενα, χωρις η όκοσοι σφι ἱροι αποδε δεχαται, τους λοιπους οπτους και έφθους σιτέονται.

2. Εν δε τῃσι συνουσιῃσι, τοισι ευδαίμοσι αυτέων, επεαν απο δείπνου γενωνται, περιφέρει ανηρ νεκρον εν σορῳ ξυλινον πεποιημενον, μεμιμημενον ες τα μαλιστα, και γραφη και εργῳ μεγαθος ὅσον τε παντη πηχυαίον, η διπηχυν δεικνυς δε ἑκαστῳ των συμποτεων, λεγει, Ες τουτον όρεων, πινε τε και τερπευ· εσεαι γαρ αποθάνων τοιουτος. Ταυτα μεν παρα τα συμποσια ποιευσι.

3. Πατριοισι δε χρεωμένοι νομοισι, άλλων ουδένα επικτεωνται. Τοισι αλλα τε επαξια εστι νομιμα, και δη και αεισμα εν εστι, Λινος, όσπερ εν τε Φοινικῇ αοιδίμος εστι, και εν Κύπρω, και αλλη κατα μεντοι έθνεα ουνομα εχει συμφέρεται δε ὡϋτος ειναι τον οἱ Ἕλληνες Λινον ονομαζοντες αειδουσι· ώστε πολλα μεν και αλλα αποθωϋμαζειν με των περι Αίγυπτον εοντων, εν δε δη και τον Λινον ὁκοθεν ελαβον φαινονται δε αει κοτε τουτον αειδοντες· εστι δε Αιγυπτιστι ὁ Λινος καλευμενος Μανέρως. Εφασαν δε μιν Αιγυπτιοι του πρωτου βασιλεύσαντος Αιγύπτου παιδα μουνογενεα γενεσθαι" αποθανοντα δ' αυτον ανωρον, θρηνοισι τουτοισι ὑπ ̓ Αιγυπτιων τιμηθήναι και αοιδην τε ταυτην πρωτην και μουνην σφισι γενεσθαι.

4. Συμφερονται δε και τοδε αλλο Αιγυπτιοι Ἑλληνων μουνοισι Λακεδαιμονιοισι· οἱ νεωτεροι αυτέων τοισι πρεσβυτέροισι συντυγ χανοντες, εικουσι της όδου, και εκτραπονται και επιουσι, εξ

make way for him; if a senior enter an apartment, the youth always rise from their seats; this ceremony is observed by no other of the Greeks. When the Egyptians meet, they do not speak, but make a profound reverence, bowing with the hand down to the knee.

5. Their habit, which they call calasiris, is made of linen, and fringed at the bottom; over this they throw a kind of shawl made of white wool; but in these vests of wool they are forbidden by their religion either to be buried or to enter any sacred edifice; this is a peculiarity of those ceremonies which are called Orphic and Pythagorean; whoever has been initiated in these mysteries can never be interred in a vest of wool, for which a sacred reason is assigned.

6. Of the Egyptians it is further memorable, that they first imagined what month or day was to be consecrated to each deity: they also, from observing the days of nativity, venture to predict the particular circumstances of a man's life and death this is done by the poets of Greece, but the Egyptians have certainly discovered more things that are wonderful than all the rest of mankind. Whenever any unusual circumstance occurs, they commit the particulars to writing, and mark the events which follow it: if they afterwards observe any similar incident, they conclude that the result will be similar also.

7. The art of divination in Egypt is confined to certain of their deities. There are, in this country, oracles of Hercules, of Apollo, of Minerva, and Diana, of Mars, and of Jupiter ; but the oracle of Latona at Butos is held in greater estimation than any of the rest: the oracular communication is regulated by no fixed system, but is differently obtained in different places.

8. The art of medicine in Egypt is thus exercised: one physician is confined to the study and management of one disease; there are of course a great number who practise this art; some attend to disorders of the eyes, others to those of the head; some take care of the teeth, others are conversant with all the diseases of the bowels; whilst many attend to the cure of maladies which are less conspicuous.

9. With respect to their funerals and ceremonies of mourning; whenever a man of any importance dies, the females of his family,

ἕδρης ὑπανιστεαται· τοδε μεντοι αλλοισι Ελληνων ουδαμοισι συμΑντι του προσαγορεύειν αλληλους εν τησι όδοισι,

φέρονται.

προσκυνεουσι κατεντες μέχρι του γουνατος την χειρα.

5. Ενδεδυκασι δε κιθωνας λινεους, περι τα σκελεα θυσανωτους, οὓς καλεουσι καλάσιρις" επι τουτοισι δε ειρινεα είματα λευκα επαναβληδον φορεουσι· ου μεν τοι ες γε τα ιρα εσφερεται ειρηνέα, ουδε συγκαταθάπτεται σφι' ου γαρ όσιον ὁμολογεουσι δε ταυτα τοισι Ορφικοισι καλεομενοισι και Πυθαγορειοισι ουδε γας τούτων των οργίων μετεχοντα, ὁσιόν εστι εν εἰρινεοισι εἷμασι θαφθηναι εστι δε περι αυτων ίρος λογος λεγόμενος.

6. Και ταδε αλλα Αιγυπτίοισι εστι εξευρημενα" μεις τε και ήμερη έκαστη θεων ότευ εστι· και τῇ έκαστος ήμερη γενομενος, τεοισι εγκυρησει, και όκως τελευτήσει, και όκοιος τις εσται και τουτοισι των Ελληνων οἱ εν ποιήσει γενομενοι εχρήσαντο τερατα τε πλεω σφιν ανευρηται η τοισι αλλοισι άπασι ανθρωποισι. Γενομένου γας τέρατος, φυλασσουσι γραφομενοι τω 'ποβαινον· και ην κοτε ύστερον παραπλησιον τουτω γενηται, κατα ταῦτο νομίζουσι αποβήσεσθαι.

'H

7. Μαντική δη αυτοισι ώδε διακεεται ανθρωπων μεν ουδενι προσκέεται ἡ τεχνη, των δε θεων μετεξέτεροισι. Και γαρ Ηท ρακλεος μαντηϊον αυτοθι εστι, και Απολλωνος, και Αθηναίης, και Αρτεμιδος, και Αρεος, και Διος· και όγε μαλιστα εν τιμή αγονται παντων των μαντηΐων, Λητους εν Βουτοι πολι εστι· οὗ μεντοι αίγε μαντηϊαι σφι κατα τωΰτο ἑστασι, αλλα διαφοροι εισι.

8. Η δε ιητρικη κατα ταδε σφι δεδασται· μιης νούσου ἕκαστος ιητρος εστι, και ου πλεόνων· παντα δ' ιητρων εστι πλεα· οἱ μεν γαρ, οφθαλμων ιητροι κατεστέασι· οἱ δε, κεφαλης· οἱ δε, οδοντων· οἱ δε, των κατα νηδυν· οἱ δε, των αφανεων νουσων.

9. Θρηνοι δε και ταφαι σφεων, εισι αἶδε τοισι αν απογενησ ται εκ των οικηΐων ανθρωπος, του τις και λογος η, το θηλυ γε

disfiguring their heads and faces with dirt, leave the corpse in the house, and run publicly about, accompanied by their female relations, with their garments in disorder, their breasts exposed, and beating themselves severely: the men, on their parts, do the same, after which the body is carried to the embalmers.

OF THE ANCIENT GETÆ.

10. Before Darius arrived at the Ister, he first of all subdued the Getæ, a people who pretend to immortality. The Thracians of Salmydessus, and they who live above Apollonia, and the city of Mesambria, with those who are called Cyrminians, and Mypsæans, submitted themselves to Darius without resistance. The Getæ obstinately defended themselves, but were soon reduced; these, of all the Thracians, are the bravest and the most upright.

11. They believe themselves to be immortal; and whenever any one dies, they are of opinion that he is removed to the presence of their God Zamolxis, whom some believe to be the same with Gebeleizes. Once in every five years, they choose one by lot, who is to be despatched as a messenger to Zamolxis, to make known to him their several wants. The ceremony they observe on this occasion is this: three amongst them are appointed to hold in their hands three javelins, whilst others seize, by the feet and hands, the person who is appointed to appear before Zamolxis; they throw him up, so as to make him fall upon the javelins. If he dies in consequence, they imagine that the deity is propitious to them; if not, they accuse the victim of being a wicked man. Having disgraced him, they proceed to the election of another; giving him, whilst yet alive, their commands. The same people, whenever it thunders or lightens, throw their weapons into the air, as if menacing their god; and they seriously believe that there is no other deity.

νος παν το εκ των οικηΐων τουτων κατ' ων επλάσατο την κεφαλην πηλῳ, η και το προσωπον καπειτα εν τοισι οικηιοισι λιπούσαι τον νεκρον, αύται ανα την πολιν στροφωμεναι, τυπτονται επεζωσμεναι· και φαίνουσαι τους μαζους· συν δε σφι αἱ προσήκουσαι πασαι. ἑτερωθεν δε οἱ ανδρες τυπτονται, επεζωσμενοι και οὗτοι· επεαν δε ταυτα ποιησωσι ούτω ες την ταριχευσιν κομίζουσι.

10. Πριν δε απικεσθαι επι τον Ιστρον, πρωτους αίρεει Γετας τους αθανατίζοντας. Οἱ μεν γαρ δη τον Σαλμυδησσον εχοντες Θρηϊκες και ύπες Απολλωνίης τε και Μεσαμβρίης πόλιος οικημένοι, καλευμενοι δε Κύρμιαναι, και Μυψαιοι, αμαχητί σφεας αυτούς παρέδοσαν Δαρειῳ. Οἱ δε Γεται, προς αγνωμοσύνην τραπόμενοι, αυτικα εδουλώθησαν, Θρηίκων εοντες ανδρειότατοι και δικαιο

τατοι.

11. Αθανατίζουσι δε τονδε τον τροπον ούτε αποθνησκειν ἑωυτους νομίζουσι, ιέναι τε τον απολλυμενον παρα Ζαμολξιν δαιμονα· οἱ δε αυτέων τον αυτον τουτον νομίζουσι Γεβελεΐζιν. Δια πεντετηρίδος δε τον παλῳ λαχοντα αιει σφεων αυτέων αποπεμπουσι αγγελον παρα τον Ζαμολξιν, εντελλόμενοι των αν ἑκαστοτε δεωνται. Πεμπουσι δε ὧδε· οἱ μεν αυτεων ταχθεντες, ακοντια τρια εχουσι αλλοι δε διαλαβοντες του αποπεμπομένου παρα τον Ζαμολξιν τας χειρας και τους πόδας, ανακινησαντες αυτον μετεωρον, ῥιπτεουσι ες τας λόγχας. Ην μεν δη αποθανη αναπαρεις, τοισίδε ἵλεως ὁ Θεος δοκεει ειναι· ην δε μη αποθανη αιτιώνται αυτον τον αγγελον, φαμενοι μιν ανδρα κακον ειναι· Αιτιησαμενοι δε τουτον, αλλον αποπεμπουσι· εντελλονται δε ετι ζωντι· οὗτοι οἱ αυτοι Θρηϊκες και προς βροντην τε και αστραπην τοξεύοντες ανω προς τον ουρανον, απειλεουσι τῳ θεῳ, ουδενα αλλον θεον νομιζοντες είναι ει μη τον σφετερον.