Α φροντις κοπτοισα, μακραν ταν νυκτα ποιει τιν,
Α. Αρ' εμαθες κρίνειν ποκ ενυπνια; χρηστα γαρ είδον. Ου σε θελω τωμω φαντασματος ημεν αμοιρον
Ως και ταν αγραν, τωνείρατα παντα μερίζεν. νικαξη κατα τον νοον· οὗτος αριστος
yag
Εστιν ονειροκριτας, ὁ διδασκαλος εστι παρ' ᾧ νους.
Αλλως και σχολη εστι τι γαρ ποιειν αν εχοι τις
Κειμενος εν φύλλοις ποτι κυματι, μηδε καθεύδων
Ασμενος εν ῥαμνῳ; το δε λύχνιον εν πρυτανείῳ.
yag
αιεν αγραν τοδ έχειν. Β. Λεγε μοι ποτε νυκτος
Οψιν, παντα τεῳ δε λέγων μηνυσον ἑταιρῳ.
Α. Δειλινον ὡς κατεδαρθον εν εναλιοισι πονοισιν.
Ουκ ην μαν πολυσιτος· (επει δειπνευντες εν ώρα,
Ει μεμνή, τας γαστρος εφειδομεθ') ειδον εμαυτον
Εν πετρα μεμαωτα· καθεζόμενος δε δοκεύον
Ιχθυας, εκ καλαμων δε πλανον κατεσειον εδωδαν.
Και τις των τραφερων ωρέξατο· και γαρ εν ύπνοις
Πασα κυων άρτως μαντευεται ιχθυα κηγών.
Χω μεν τωγκιστρῳ ποτεφυετο, και ῥεεν αἷμα·
Τον καλαμον δ' ὑπο του κινηματος αγκυλον ειχον.
Τω χειρε τεινομενος, περι κνώδαλον εύρον αγώνα,
Πως μεν έλω μεγαν ιχθυν αφαυροτέροισι σιδάροις.
Ειθ' υπομιμνάσκων τω τραύματος, απ' εμε νύξεις;
Και νύξη χαλεπως και ου φεύγοντος ετεινα.
Ηνυσ' ιδων τον αεθλον· ανηλκυσα χρυσεον ιχθυν
Παντα τῳ χρυσῳ πεπυκασμενον ειχε δε δειμα
Μη τι Ποσειδάωνι πελοι πεφιλαμενος ιχθυς·
Or, haply wandering in the azure main,
Some favourite fish of Amphitrite's train.
My prize I loosed, and strictest caution took,
For fear some gold might stick about the hook;
Then safe secured him, and devoutly swore
Never to venture on the ocean more;
But live on land as happy as a king.
At this I waked: what think you of the thing?
Speak free, for know I am extremely loth,
And greatly fear to violate my oath.
B. Fear not, old friend; you took no oath, for why?
You took no fish-your vision's all a lie.
Go search the shoals, not sleeping, but awake,
Hunger will soon discover your mistake:
Catch real fish; you need not sure be told
Those fools must starve who only dream of gold.
CYCLOPS AND THE SEA-NYMPH.
15. No remedy the power of love subdues; No medicine, dearest Nicias, but the muse:
This plain prescription gratifies the mind
With sweet complacence but how hard to find!
This well you know, who first in physic shine,
And are the loved familiar of the nine.
Thus the famed Cyclops, Polypheme, when young,
Calm'd his fond passion with the power of song;
When blooming years imbibed the soft desire,
And Galatea kindled amorous fire.
He gave no wreaths of roses to the fair,
Nor apples, nor sweet parsley for her hair:
Love did the tenor of his mind control,
And took the whole possession of his soul.
His flocks untended oft refused to feed,
And for the fold forsook the
grassy mead;
While on the sedgy shore he lay reclined,
And soothed with song the anguish of his mind.
Η ταχα τας γλαυκας κειμήλιον Αμφιτρίτης.
Ηρεμα δ' αυτόν εγω εκ τωγκιστρω απέλυσα,
Μη ποτε τω στοματος τ' αγκιστρια χρυσον εχοιεν.
Και τον μεν πειστηρσι κατηγον επ'
ηπειροιο.
Ωμοσα δ' ουκετι λοιπον ύπερ πελαγους ποδα θείναι,
Αλλα μενειν επι γας, και τω χρυσω βασιλευειν.
Ταυτα με καξηγειρε. Το δ' ω ξενε λοιπον ερειδε
Ταν γνωμαν· όρκον γαρ εγω τον επώμοσα ταρβω.
Β. Και συ γε μη τρεσσης" ουκ ωμοσας ουδε
Χρυσεον ειδες η εύρες" ισαι δε ψευδεσιν οψεις.
Ει δ' ὑπας, ου κνωσσων τυ τα χωρια ταυτα ματεύσεις,
Ελπις των ύπνων ζατει τον σαρκινον ιχθυν
Μη συ θανης λιμῳ καίτοι χρυσοισιν ονείροις.
15. Ουδεν ποττον ερωτα πεφύκει φαρμακον αλλο,
Νικια, ουτ' εγχριστον, εμιν δοκεί, ουτ' επιπαστον,
Η ται Πιερίδες· κουφον δε τι τουτο και άδυ
Γινετ' επ' ανθρωποις· εὑρην δ' ου ῥᾳδιον εστι.
Γίνωσκεν δ' οιμαι τυ καλως, ιατρον εοντα,
Και ταις εννεα δη περιλαμενον εξοχα μοισαις.
Ούτω γουν ῥαῖστα διαγ ̓ ὁ Κυκλωψ ὁ παρ' ἡμῖν,
Ωρχαιος Πολύφαμος, οκ' ήρατο τας Γαλατείας.
Αρτι γενειάσδων περι το στομα τως κροτάφως τε
Ηρατο δ' ου τι ῥοδοις, ου μαλοις, ουδε κικινοις,
Αλλ' ολυαις μανιαις· άγειτο δε παντα παρεργα.
Πολλακι ται οΐες ποτι τ' αυλιον αυται απηνθον
Χλωρας εκ βοτανας· ὁ δὲ ταν Γαλάτειαν αείδων,
Αυτω επ' αἴονος κατετάκετο φυκιοέσσας
From morn to night he pined, for love's keen dart
Had pierced the deep recesses of his heart:
Yet, yet a cure he found; for on a steep,
Rough, pointed rock, that overlook'd the deep,
And with brown horror high impending hung,
The giant monster sat, and thus he sung:-
"Fair nymph! why will you thus my passion slight?
Softer than lambs you seem, than curds more white,
Wanton as calves before the udder'd kine,
Harsh as the unripe fruitage of the vine.
You come when pleasing sleep has closed mine
And like a vision with my slumbers fly,
Swift as before the wolf the lambkin bounds,
Panting and trembling, o'er the furrow'd grounds.
Then first I loved, and thence I date my flame,
When here to gather hyacinths you came;
My mother brought you- 'twas a fatal day;
And I, alas! unwary, led the way.
E'er since, my tortured mind has known no rest;
Peace is become a stranger to my breast;
Yet you nor pity nor relieve my pain -
Yes, yes,
I know the cause of your
For, stretch'd from ear to ear with shagged grace,
My single brow adds horror to my face;
My single eye enormous lids enclose,
And o'er my blubber'd lips projects my nose.
Yet, homely as I am, large flocks I keep,
And drain the udders of a thousand sheep;
My pails with milk, my shelves with cheese they fill,
In summer scorching, and in winter chill.
The vocal pipe I tune with pleasing glee;
No other Cyclops can compare with me:
Your charms I sing, sweet apple of delight!
Myself and you I sing the livelong night.
For you ten fawns, with collars deck'd, I feed,
And four young bears for your diversion breed:
Come live with me; all these you may command,
And change your azure ocean for the land.
Εξ αους, εχθιστον εχων ὑποκαρδιον έλκος,
Κύπριος εκ μεγάλας, το οἱ ήπατι παξε βέλεμνον.
Αλλα το φαρμακον εύρε καθεζομενος δ' επι πετρας
Υψηλας, ες ποντον όρων, αείδε τοιαυτα·
Ω λευκα Γαλατεια, τι τον φιλεοντ' αποβαλλῃ;
Λευκότερα πακτας ποτιδειν, ἁπαλωτερα δ' αρνος,
Μοσχω γαυρότερα, φιαρώτερα ομφακος ώμας.
Φοιτης δ' αυθ' ούτως όκκα γλυκύς ύπνος εχῇ με,
Οιχη δ' ευθύς ιοισα, όκκα γλυκυς ύπνος ανῃ με.
Φεύγεις δ' ώσπερ οἷς πολιον λυκον αθρήσασα.
Ηράσθην μεν εγωγε κορα του, άνικα πρατον
Ηνθες εμα συν ματρι, θελοισ ̓ ὑακινθινα φυλλα
Εξ ορεος δρεψασθαι· εγω δ' ὁδον ἡγεμονευον.
Παυσασθαι δ' εσιδων τυ και ύστερον ουδετι πω νυν
Εκ τηνω δυναμαι, τιν δ' ου μελει ου μα Δι' ουδεν.
Γινωσκω χαρίεσσα κορα τινος ούνεκα φευγεις
Ούνεκα μοι λασια μεν οφρυς επι παντι μετωπω
Εξ ωτος τεταται ποτι νωτερον ως, μια μακρα.
Εἰς δ' οφθαλμος επεστι· πλατεια δε ρις επι χειλει.
Αλλ' αυτος τοιουτος εων, βοτα χιλια βοσκω,
Κἠκ τουτων το κρατιστον αμελγομενον γαλα πινω
Τυρος δ' ου λειπει μ', ουτ' εν θερει, ουτ' εν οπωρῃ,
Οι χειμωνος ακρῳ· ταρσοι δ' ὑπεραχθεες αιει.
Συρίσδεν δ ̓ ὡς ουτις επίσταμαι ώδε Κυκλώπων,
Τιν, το φίλον γλυκυ μαλον, άμα κήμαυτον αείδων,
Πολλακι νυκτος αωρι· τρεφω δε τοι ένδεκα νεβρως
Πασας μαννοφόρως, και σκυμνως τεσσαρας αρκτων.
Αλλ' αφικευ τυ ποτ' αμμε, και έξεις ουδεν ελασσον
Ταν γλαυκαν δε θαλασσαν εα ποτι χερσον ορεχθειν.
|