SOPHOCLIS TRAGOEDIAE SEPTEM; AD OPTIMORUM LIBRORUM RECENSUIT ET BREVIBUS NOTIS INSTRUXIT I. G. A. ERFURDT. EDITIO NOVA; CUM ANNOTATIONIBUS ET INDICIBUS GODOFREDI HERMANNI. ACCEDUNT SCHNEIDER DE DIALECTIS SOPHOCLIS. ET WUNDERI CONSPECTUS METRORUM SOPHOCLIS. TOMUS SECUNDUS. LONDINI: APUD BLACK YOUNG ET YOUNG MDCCCXXVII. PREFATIO. EODEM modo, quo Ajacem et Electram, nunc Trachinias edidi. Ea fabula Aug. Guil. Schlegelio, viro elegantis judicii, ita dissimilis esse cæteris Sophoclis tragœdiis visa est, ut dubitaret, an Iophonti potius, filio Sophoclis, tribuenda esset. Respondit Schlegelio Jacobus, professor Varsaviensis, in Lectionibus Sophocleis, quarum nuper primum volumen in lucem prodiit. Is multa ingeniose ac subtiliter in eam sententiam disputavit, ut ostenderet, non Herculis obitum, sed amoris quanta vis esset, poetam declarare voluisse, idque eum docte et sapienter instituisse, qui quidem non hujus ævi homines, sed veteres Athenienses esset judices habiturus. Ego quidem, quomodo qui Sophoclem cognitum habeat, an genuina sit hæc fabula dubitare possit, non video. Nam quæ duæ res in poesi maxime produnt a quo quid scriptum sit, ingenium poeseos et dictio, eæ ita sunt in hac fabula eædem atque in cæteris, ut miraturus sim, si quis proferat aliquid, quod alienum ab Sophocle judicari debeat. Quod si est, quod reprehendi in Trachiniis queat, id non est ejusmodi, ut abjudicanda sit propterea ab Sophocle hæc tragedia. Est enim in iis rebus positum, in quibus nullum usquam poetam tragicum ab errore immunem invenias. Nam si ne hodie quidem, postquam et exemplis plurimis et multis doctorum hominum disputationibus intellectum est, quid rectum in hoc genere et quid vitiosum sit, ullam edi videmus tragœdiam, quæ vel aliquo modo perfecta dici possit; quid mirabimur, si veteres aliquid peccarunt, et quidem |