ἰὼ παῖ, νέος νέῳ ξὺν μόρῳ, ἔθανες, ἀπελύθης, ἐμαῖς, οὐδὲ σαῖσι δυςβουλίαις. ΧΟΡΟΣ. 1250 οἴμ', ὡς ἔοικας ὀψὲ τὴν δίκην ἰδεῖν. οΐμοι, ΚΡΕΩΝ. ἔχω μαθὼν δείλαιος· ἐν δ ̓ ἐμῷ κάρα 1270 V. 1253. Non male videtur Erfurdtius scribi voluisse: τύτ' ἄρα τότε θεὸς μέγα βάρος μ' ἔχων. V. 1255. λακπάτητον] Eustathius ad Il. ζ. p. 625, 21. (479, 4.): ὅρα δὲ, ὅτι λὰξ ἐμβῆναι λέγει τοῖς στήθεσι τὸ που δὲ πατῆσαι εἰς τὸ στῆθος, ἐξ οὗ παρὰ Σοφοκλεῖ τὸ λαξπάτητον ἀντρέπων χαράν, ὅ τίνες λακπάτητον διὰ τοῦ κ γράφουσιν. Idem ad Il. x. p. 796, 5. (712, 25.): τὸ λὰξ κι νήσας παρήγαγεν ἐν τῇ τραγα δία τὸ λαξπάτητον, ὡς ταὐτὸν ὂν εἰπεῖν λαξ κινῆσαι καὶ λὰξ πατῆσαι. Vide de duplici illa scriptura Lobeck. ad Phryn. 1255 οίμοι, λακπάτητον ἀντρέπων χαράν. φεῦ φεῦ, ὦ πόνοι βροτῶν δύςπονοι. ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ, 1275 Ω δέσποθ', ὡς ἔχων τε καὶ κεκτημένος, μοις ἔοικας ἥκειν καὶ τάχ ̓ ὄψεσθαι κακά. ΚΡΕΩΝ. 1260 τί δ ̓ ἔστιν αὖ κάκιον, ἢ κακῶν ἔτι; ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ. γυνὴ τέθνηκε, τοῦδε παμμήτωρ νεκροῦ, 1280 V. 1260. Cum Brunckio Hermannus ἐκ κακῶν scripsit. Dindorfio verba κάκιον ἢ κακῶν ἔτι spuria videntur esse. recte. Nescio an Deinde nihil in eo offensionis est, quod quae arctissime cohaerent verba τὰ δ ̓ ἐν δόμοις et τάχ' ὄψεσθαι κακὰ seiuncta sunt a se verbis ἔοικας ἥκειν. Vide Electr. 459 sq. et quae ad v. 535. huius fabulae adnotavi. Similiter Terent. Adelph. V, 7, 19: tu illas abi et tradice. De addito ἥκειν ad Philoct. 953 sq. monui. Scholiasta: τὰ μὲν πρὸ χειρῶν· ὡς τοῦ Κρέοντος τὸν παῖδα βαστάζονDe locutione πρὸ χειρῶν vide Matth. §. 575. τος. ν. 1260. τί δ ̓ ἔστιν — ἔτι] Recte Boeckhius particulam disiunctivam esse monet, et κακῶν explicat ut v. 6. aut quid malorum reliquum est? V. 1261. Schol.: παμμήτωρ" ἡ κατὰ πάντα μήτηρ· ἐμφατι κῶς δὲ εἶπεν, ὅτι καὶ μέχρι θα νάτου μήτης ἐδείχθη, μὴ ἑλο μένη ζῆν μετὰ τὸν τοῦ παιδὸς θάνατον. προπέμψας ἄχη, τίνα θροεῖς λόγον; τί φής, ὦ παῖ, τίνα λέγεις μοι νέον, 1270 aiai, aiai, σφάγιον ἐπ' ὀλέθρῳ γυναικεῖον ἀμφικεῖσθαι μόρον; 1285 1290 V. 1264 sq. Sic ego hunc locum interpunxi. Vulgo comma positum post λιμήν, et interrogandi signum post ὀλέκεις. V. 1269. Retinui librorum veterum scripturam, nisi quod extremo versu nomen λόγον, quod additur, ex coniectura Seidleri omisi, probata Boeckhio aliisque. Brunckius po omisit, Hermannus verba ὦ παῖ, scripsitque νέον μοι pro μοι νέον. Ac verba qui ν. 1264. Ζω - λιμήν ] 10expiabilem dicit Orcum, quia caedes caedi succedat, neque usquam finis occidendi inveniatur. De λιμήν vide ad 981. de καθαίρειν, expiare vel placare significante, O. C. 466 V. 1265. τί μ' ὀλέκεις] Ingenti dolore perculsus quum Creon haec dicat, nemo haerebit in locutione paullo insolentiore: quid me igitur, quid me occidis? Quibus verbis et quid narret nuntius iterum dici iubet, et occidisse se narratione illa ait. Cfr. v. 1268. Vulgo haec verba a Creonte ad Orcum dicta existimantur. Sed tum non intelligo, quid iteratum τι sibi velit. V. 1267. προπέμψας ] De hoc verbi προπέμπειν usu vide ad O. C. 664. ν. 1268. Schol.; ἐπεξειρ γάσω· ἐπέσφαξας. Confer 1030: μηδ' ολωλότα κέντει. τίς ἀλκὴ τὸν θανόντ ̓ ἐπικτανεῖν; V. 1269 sqq. τίνα λέγεις μόρον ] Interpellata oratio est, id quod saepe fit, interiectionibus αἰαῖ, αἰαϊ. Cohaerent enim verba τίνα λέγεις μοι νέον σφά γιον ἐπ' ὀλέθρω μόρον, hoc sensu: quam tu novam mihi nuntias mortifera m caedem mulieris ad Cae dem accedere? id est: quam tu post filii interitum novam mihi nuntias caedem? uxorem meam occidisse ? Recte Scholiasta: ἐπ' ὀλέθρῳ· τοῦ Λεμο νος. Caedem autem mulieris quo sensu σφάγιον, i. e. occidentem sive mortiferam, dicat, e v. 1265 et 1268. satis apparet. Tum de locutione ἐπ ̓ ὀλέθρῳ ἀμφικ. μόρον compara 0. C. 1620: τοιαῦτ ̓ ἐπ ̓ ἀλλή λοισιν ἀμφικείμενοι λύγδην ἔκλαιον πάντες. ibi ut ἐπ' ἀλλ. ἀμφικ. significat mutuo amplexu teneri, ita hic μόρον ἐπ' ὀλέ θρῳ ἀμφικ. denotat caedem cum caede coniunctam 1275 κακὸν τόδ' ἄλλο δεύτερον βλέπω τάλας. ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ. 1280 ἡ δ ̓ ὀξύθηκτος ἥδε βωμία πέριξ λύει κελαινὰ βλέφαρα, κωκύσασα μὲν 1295 1300 dem na mihi quoque, et metro et sententiae adversari videntur. Sed quomodo persanandus locus sit, nondum perspexi. V. 1250. Inter hunc et seq. versum Brunckius et Hermannus unum excidisse putant, At antistrophica responsione certe exemptos esse trimetros recte Neuius monuit, coll. Αi. 915 sqq. et 961 sqq. El. 1261 sqq. Ο. R. 669 sqq. τὸν δὲ νεκρόν, τὴν μητέρα αὐτ τοῦ, ἔναντα προςβλέπω. Non dissimilis ratio v. 63 sq. El. 748. sqq. Vide ad O R. 430. Ce-. terum vehementer falluntur qui haec verba, ἐν χερσὶν ἔχω, ita accipiunt, ut manu temuisse corpus Haemonis Creontem putent. Immo ut alibi saepe ita hic v χερσὶν ἔχων significat praesto habere, vor sich haben. Sic Dinarch. Orat. I. §. 107. V. 1280. Scholiasta: ὀξύθη κτος· ὀξείαν λαβοῦσα πληγὴν ὡς ἱερεῖον περὶ τὸν βωμὸν ἐσφά γη [Iovis Hercei aram intelligit Brunckius] προπετής. Pronomen ἥδε si recte se habet, accipiendum est ita, ut significet ὧδε, sive ενθάδε. V. 1281. Schol.: λύει κελαι νά· ἀπόλλυται. Cir. Passov. Lex. Gr. ν. λύω. n. 7. Κε λαινά cur dicta sint βλέφαρα, apparebit ex iis, quae ad O. C. 1666 sq. monita sunt. τοῦ πρὶν θανόντος Μεγαρέως κλεινὸν λάχος, αὖθις δὲ τοῦδε, λοίσθιον δὲ σοὶ κακὰς πράξεις ἐφυμνήσασα τῷ παιδοκτόνῳ. (στροφή β.) 1305 V. 1299. τάχιστ' ex coniectura Erfurdtii scripsi. Libri τά v. 1282. τοῦ πρὶν λάχος] Interitus intelligendus est Megarei, quem Euripides Menoeceum vocavit, filii Creontis, qui se pro patria devovit. Vide Eur. Phoen. 911 sqq. Apolled III, 6, Muncker. ad Hygin. fab. 67. Pausan. IX, 25. haec habet: Θηβαίοις δὲ τῶν πυλῶν ἐστιν ἐγγύτατα τῶν Νηϊτέων Μενοικέως μνῆμα τοῦ Κρέοντος. ἀπέκτεινε δὲ ἑκουσίως αὑτὸν κατὰ τὸ μάντευμα τὸ ἐκ Δελφῶν, ἡνιο και Πολυνείκης καὶ ὁ σὺν αὐτῷ στρατὸς ἀφίκοντο ἐξ Αργους. Cum Sophocle consentit Aeschylus, qui eundem hunc filium Creontis Megareum dixit Spt. adv. Th. 474. V.1283sq κακὰ ς πράξεις] Res adversas; ut dicitur και κῶς, εὖ πράττειν, rebus adversis, secundis uti. v. 1284. Schol.: ἐφυμνήσασα καταρασαμένη σαν ὡς παιδοκτόνῳ. Vide ad O. R. 1251. V. 1236. Schol.: ἀνέπταν ἐπείσθην, ἐταράχθην. Adscripsit Wexius O. R. 487: πέτομαι δ' ἐλπίσιν. Αi. 693: περιχαρής δ ̓ ἀνεπτόμαν. Εur. Suppl. 88: ὡς φόβος μ' ἀναπτεροι. Seidler, ad Eur. El. 177. V. 1286 sq. τί μ ̓ οὐκ ἔπαι σέν τις ] Imperandi sensu dictum. De aoristo vide ad O. R. 974; de locutione ἀνταίαν παίειν ΕΙ. 1415. Valck. ad Phoen. 1440. Herm. ad Vig. p. 869. ν.1289. συγκέκραμαι δύα] Confert Musgravius Ai. 895: οἴκτῳ συγκεκραμένην. Pindar. ΟΙ. ΙΧ, 103: ὥρᾳ τε κεκραμένον. Arist. Plut. 854: πολυφόρῳ συγκέκραμαι δαίμονι. Addo quod non dissimile est Soph. El. 1485: τί γὰρ βροτῶν ἂν σὺν κακοῖς μεμιγμένων θνήσκειν ὁ μέλλων τοῦ χρόνου κέρδος φέροι; v. 1290 sq. Scho!: ἐπεσκήV. πτου· κακῶς ἐλέγου τελευτώ σης αὐτῆς, ἐνομίζου, ἐπεγράφου. Hoc dicit: accusabaris mortua hacce buius et il |