ὁδοῖς κυκλῶν ἐμαυτὸν εἰς ἀναστροφήν. ψυχὴ γὰρ ηὔδα πολλά μοι μυθουμένη· τάλας, τί χωρεῖς οἱ μολὼν δώσεις δίκην; τλήμων, μενεῖς αὖ; κεὶ τάδ ̓ εἴσεται Κρέων 230 ἄλλου παρ ̓ ἀνδρός, πῶς σὺ δῆτ ̓ οὐκ ἀλγυνεῖ; τοιαῦθ ̓ ἑλίσσων ἤνυτον σχολῇ βραδύς, χούτως ὁδὸς βραχεῖα γίγνεται μακρά. τέλος γε μέντοι δεῦρ ̓ ἐνίκησεν μολεῖν σοί· κεὶ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσω δ ̓ ὅμως. 235 τῆς ἐλπίδος γὰρ ἔρχομαι δεδραγμένος τὸ μὴ παθεῖν ἂν ἄλλο πλὴν τὸ μόρσιμον. V. 231. Inepte recentiores editores quae in scholiis commemorata est varia scriptura ταχύς pro βραδύς recepisse satis demonstratum a me est in Comment de Schol. in Soph. tragg. auctoritate p. 16. V. 234. Brunckius cod cum φράσω coniunxit. Quod quanquam fieri non posse facile apparet, tamen vulgatam equidem scripturam genuinam non puto. Inepte enim ooì hic ita collocatum, ut cum singulari vi pronuntiandum sit. Itaque κεἴ σοι τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φρά σαι δ' ὅμως scribendum suspicor. Emperius coniecit: ὡς, κεὶ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσων ὅμως. V. 227. η δα μυθουμέ νη] Vide ad Ai. 757: ἔφη λέγων. V. 230. Schol: οὐκ ἀλγυ νεῖ· οὐ τιμωρηθήσῃ. Cfr. 754: κλαίων φρενώσεις. 932: κλαύμαθ' ὑπάρξει. Ο. R. 368: οὔτι χαίρων. 365: ἢ καὶ γεγηθώς etc. 401 : κλαίων δοκεῖς μοι etc. 1152: κλαίων δ ̓ ἐρεῖς. Phil. 1299: ούτι χαίρων. Herm. ad Vig. p. 767. V. 231. ἑλίσσων] Glossa : κατὰ νοῦν στρέφων. De ἤνυτον, quod est viam confeci, adveni, vide ad O. C. 1546. Duo autem dicit custos, et adductum aegre se esse, ut accederet ad Creontem (σχολῇ ἤνυτον), et in ipso perficiendo itinere tardum se fuisse (βραδὺς ἤνυτον). V. 233 sq. δε ρ ̓ ἐν. μολεῖν σοί] De infinitivo μολείν ex ενί κησεν apto vide Matth. S. 534. a, de dativo ooì ad O. C. 70, de collocatione eius O. R. 546. Sed vide notam criticam. V. 234. κεὶ τὸ μηδὲν etc.] Recte Scholiasta: καὶ εἰ μηδὲν τερπνὸν λέξω. Cfr. Matth. S. 437. n. 1. De ceteris verbis confer O. R. 302: πόλιν μὲν εἰ καὶ μὴ βλέπεις, φρονεῖς δ ̓ ὅμως. et Ο. C. 420: Αλγώ κλύουσα ταῦτ ̓ ἐγώ, φέρω δ ̓ ὅμως. γ. 235. Schol.: τ τῆς ἐλπίδος γὰρ ἔρχομαι' ὑπὸ γὰρ τῆς ἐλπίδος νενικημένος ἐλήλυθα, ἢ οὕτως· ἀντειλημμένος τῆς ἐλπί δος ἐλήλυθα. V. 236. τὸ μὴ παθεῖν ἄν] Ita loquitur, quasi praecesserit ἐλπίζω γάρ. Cfr. Matth. §. 543. not. 2. V.238. πρῶτα τάμαυτ Parmeno servus apud Terent. in Eunucho V, 5, 9 sq.: here, primum te arbitrari id quod res est velim: quidquid huius factumst, culpa non factumst mea. Pari ΚΡΕΩΝ. τί δ ̓ ἔστιν, ἀνθ ̓ οὗ τήνδ ̓ ἔχεις ἀθυμίαν; φράσαι θέλω σοι πρῶτα τἀμαυτοῦ· τὸ γὰρ πρᾶγμ ̓ οὔτ ̓ ἔδρασ', οὔτ ̓ εἶδον ὃςτις ἦν ὁ δρῶν, 240 οὐδ ̓ ἂν δικαίως ἐς κακὸν πέσοιμί τι ΚΡΕΩΝ. mus εὖ γε στοχάζει, κἀποφάργνυσαι κύκλῳ τὰ δεινὰ γάρ τοι προςτίθησ ̓ ἔκνον πολύν. V. 235. La πεπραγμένος. R. Vat. Aug. b. πεφραγμένος, postrem cum glossa ασφαλισμένος. γρ. δὲ καὶ δεδραγμένος, ὅπερ πρὸς τὸ ἐλπίδος συνάψεις. Dindorfius nuper recepit πεφαρ γμένος. Mihi in re dubia plurimorum codicum auctoritatem sequi satius visum est, praesertim confirmatam a Scholiasta. V. 241. Recte monuit Emperius mendosum esse στοχάζει iudicari debere, pro quo vel στεγάζει vel σκεπάζει scriptum esse suspicatur. Tum κἀποφάςγνυσαι ipse scripsi. Libri κἀποφράγνυVide ad Ai. 887. σαν modo Sostrata marito suo ait in Heaut. IV, 1, 10: primum hoc te or Ο, ne quid cre das me advorsum edictum tuum facere ausam. BR. V. 238 sq. τὸ γὰρ πραγμ ̓ etc.] Γὰρ particula rem ipsam praenuntiatam introducit. Sic 178: ἐμοὶ γὰρ etc. 998: γνώσει κλύων. ἐς γὰρ etc. El. 644: ἃ γὰρ προςεἶδον etc. O. R. 277: ὥσπερ μὲ ἀραῖον ἔλαβες, ὧδ ̓, ἄναξ, ἐρῶ, οὔτ' ἔκτανον γὰρ etc. 711: φανῶ δέ σοι σημεῖα τῶνδε σύντομα. χρησμὸς γὰρ ἦλθε. Philoct. 1049; νῦν δ ̓ ἑνὸς κρα τῶ λόγου, οὗ γὰρ τοιούτων δεῖ, τοιοῦτος εἰμ ̓ ἐγώ. Similis ratio est v. 407. huius fabulae. V. 239. ὁ δρῶν] Nobis der Thäter. Sic 319. 325. Ai. 1280 : οὐχ ὑδ ̓ ἦν ὁ δρῶν τάδε. ΕΙ. 200: ἦν ὁ ταῦτα πράσσων. Similia sunt ἡ τίκτουσα, die Ge bärerin, die Mutter, El. 342. 533. et alibi, οἱ λέγοντες, die Redner, veluti apud Xenoph. Cyrop. VI, 1, 9: τοὺς πρόσθεν λέγουσιν. V. 241 sq. Schol.: κάπου φράγνυσαι κύκλῳ· κύκλῳ σαυτὸν ἀσφαλίζῃ, ἢ αὐτὴν τὴν πρᾶξιν. Sensus est: belle tu tibi consulis et facti culpam a te amoves. De locutione δηλοῖς ὡς σημανῶν vide ad O. C. 629; de νέον τι, quod idem paene valet atque κακόν τι, confer Philoct. 784: και τι προςδοκῶ νέον. 1229: μῶν τι βουλεύει νέον. Eur. Hec. 217: νέον τι πρὸς σὲ σημανῶν ἔπος. Med. 37 : δέδοικα δ ̓ αὐτὴν μή τι βουλεύσῃ νέον. Ηeind. ad Plat. Protag. P. 461. V.243. τὰ δεινὰ γάρ τοι] De to particulae usu monitum ad Philoct. 81. F ΚΡΕΩΝ. οὔκουν ἐρεῖς ποτ', εἶτ ̓ ἀπαλλαχθεὶς ἄπει; 245 καὶ δὴ λέγω σοι. τὸν νεκρόν τις ἀρτίως τί φής; τίς ἀνδρῶν ἦν ὁ τολμήσας τάδε; ΦΥΛΑΞ. οὐκ οἶδ'. ἐκεῖ γὰρ οὔτε του γενῇδος ἦν 250 πλήγμα, οὐ δικέλλης εκβολή· στύφλος δὲ γῆ καὶ χέρσος, ἀῤῥώξ, οὐδ ̓ ἐπημαξευμένη τροχοῖσιν, ἀλλ ̓ ἄσημος οὑργάτης τις ἦν. V. 251. Cum Hermanno comma posui post χέρσος, ut id pro adiectivo esset. Vulgo substantivum esse putabatur. V. 244. Schol.; οὔκουν ἀπαλλαχθείς· τοῦ ἀγγέλου περιπλέκοντος τὸν λόγον καὶ εὐ λαβουμένου σημῆναι τὸ πραχθέν, ἐπιθυμῶν ὁ Κρέων ἀκοῦσαι εὔελ πιν αὐτὸν ποιεῖ, ὡς ὅτι οὐδὲν πείσεται· οὐ γὰρ ἀπειλεῖ κελεύων εἰπεῖν, ἀλλὰ φησὶν, ὅτι, δηλώσας τὸ πρᾶγμα ἄπιθι ἀθῷος· δίδω σιν οὖν καὶ ἀνδράσι βασιλικοῖς τὸ ψεύσασθαι διὰ τὸ χρήσιμον. De locutione οὔκουν ἐρεῖς, quin dicis, vide Matthiae §. 498. c. β. Rost. §. 124. 6. not. 2.; de verbis ἀπαλλαχθεὶς ἄπει confert Neuius Eur. Phoen. 972. Matth.: φεῦγ ̓ ὡς τάχιστα τῆςδ ̓ ἀπαλλαχθεὶς χθονός. V. 245. καὶ δὴ λέγω σοι] Sic El. 317: καὶ δὴ σ ̓ ἐρωτῶ, ad quem locum (v. 310. ed. m.) vide quae de καὶ δὴ particula rum usu notata sunt. V. 246. Schol.: διψίαν· ξηρών. Tum de ἐφαγιστεύσας vide ad v. 196. V. 249 sqq. ἐκεῖ γὰρ οὔτε του - ἐκβολή] Recte Brunckius haec sic interpretatus est: ibi enim neque securi 1 V. 250 sqq. Schol.: στύφλος σκληρά, ἀφρώς· μὴ ἐσχισμένη. ἐπημαξευμένη· ἐσκαμμένη. De spiritu verbi compositi ἐπημ. conferri iubet Hermannus H. Stephanum in Thes. T. I. p. 381. sive ed. novae p. 1909. in verbo καθαμαξεύω. Bene Brunckius οὐδ ̓ ἐπ. τροχοίσιν reddidit: nec plaustri sulcata rotis. V. 252. Schol.: ἀλλ ̓ ἄσης μος ἦν· ὁ τοῦτο ἐργασάμενος ἄγνωστος ἦν, De τις vide Matth. S. 487. 4. V. 255. sq. Schol.: τυμβήρης μὲν οὔ, λεπτὴ δ ̓ ἄγος• οὐ κατὰ βάθος τεθαμμένος, ἀλλ ̓ ὡς ἔτυχεν, ἐπιβεβλημένη ἣν ἄμμος. Τοῦτο δὲ ἐποίησεν θάψας νόμου χάριν· οἱ γὰρ νετ κρὸν ὁρῶντες ἄταφον καὶ μὴ ἐπαμησάμενοι κόνιν ἐναγεῖς εἶναι ἐδόκουν· ὥςπερ οὖν τὸ τῆς ἀσε βείας τις ἔγκλημα φεύγων λε πτὴν κόνιν ἐπιχέει τοῖς νεκροῖς, οὕτως ἦν καὶ ἐπάνω τοῦ Πολυ ὅπως δ ̓ ὁ πρῶτος ἡμὶν ἡμεροσκόπος δείκνυσι, πᾶσι θαῦμα δυςχερὲς παρῆν. 255 ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρης μὲν οὔ, λεπτὴ δ', ἄγος φεύγοντος ὣς, ἐπῆν κόνις. σημεῖα δ ̓ οὔτε θηρὸς οὔτε του κυνῶν ἐλθόντος, οὐ σπάσαντος ἐξεφαίνετο. λόγοι δ ̓ ἐν ἀλλήλοισιν ἐῤῥόθουν κακοί, 260 φύλαξ ἐλέγχων φύλακα· κἂν ἐγίγνετο πληγὴ τελευτῶσ ̓, οὐδ ̓ ὁ κωλύσων παρῆν. εἷς γάρ τις ἦν ἕκαστος οὐξειργασμένος κοὐδεὶς ἐναργής, ἀλλ ̓ ἔφευγε πᾶς τὸ μή. ἦμεν δ ̓ ἕτοιμοι καὶ μύδρους αἴρειν χεροῖν 265 καὶ πῦρ διέρπειν καὶ θεοὺς ὁρκωμοτεῖν Τ V. 263. ἔφευγε πᾶς τὸ μή] Sic ex Guil. Dindorfi coniectura scripsi. Libri ἔφευγε τὸ μὴ εἰδέναι. νείκους· καὶ τοῦτο δὲ ἡ ̓Αντιγόνη καθαρσίων ἕνεκα πεποίηται. λόγος δὲ, ὅτι Βουζύγης Αθή νησι κατηράσατο τοῖς περιορῶσιν ἄταφον σῶμα Cfr. interpretes ad Horatii Od. 1, 28, 30. positu μὲν οὔ particularum vide ad v. 223., de genitivo partici.pii φεύγοντος Matth. S. 563. De V. 260. φύλαξ ἐλέγχων φύλακα] Vide v. 413. Loquitur autem ita, quasi praecesserit ἐῤῥοθοῦμεν, ut 290. Adscripsit Neuius Aesch. Prom. 200: στά σις τ ̓ ἐν ἀλλήλοισιν ὠροθύνετο, οἱ μὲν θέλοντες ἐκβαλεῖν ἕδρας Κρόνον, ὡς Ζεὺς ἀνάσσοι δῆθεν, οἱ δὲ τούμπαλιν σπεύδοντες, ὡς Ζεὺς μήποτ ̓ ἄρξειεν θεῶν. Hermannus confert Eur. Bacch. 1084. Cui loco Matth. adhibet Phoen. 1462. Cfr. Rost. §. 131, 6. V. 260 sq. κἂν ἐγίγνετο etc.] Exspectaveris κἂν ἐγένετο, Verum vide ad O. C. 267 sq. De τελευτῶσα participio cfr. Μatth. §. 557. Rost. §. 130. ann. 4. Ceterum protasis loco est v. 268: τέλος δ' etc. Conferri iubet Neuius Thiersch. Gr. Gr. S. 334. Soph. Trag. Vol. 1. Sect. IV. 3. b. Eodem modo Romani locuti sunt, veluti Cicero pro P. Sestio C. XVI. §. 35. 36. V 261. οὐδ ̓ ὁ παρῆν] Sic El. 1197: οὐδ ̓ ὁ κωλύσων πάρα, V. 262 sq. Schol.: εἷς γάρ τις ἦν ἕκαστος· ἕκαστος μὲν γὰρ τὸν πλησίον ἐδόκει πεπραχές ναι, ἀκριβῶς δὲ αὐτὸν κατελέγχειν οὐκ ἠδύνατο. V. 263. ἔφευγε πᾶς τὸ μή] Repetendum cogitatione ἐξω ειργασμένος εἶναι. Ceterum apte contulit Dindorfius v. 443: καὶ φημὶ δρᾶσαι κοὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή, et Ai. 96: κόμπος πάρεστι, κοὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή. De quibus vide Herm. ad Vig. p. 800. Matth. §. 543. not. 2. ན V. 264 sq. Schol.: ἢ μεν δ' ἕτοιμοι καὶ μύδρους· ἕτοι μοι ήμεν πάσας βασάνους ὑπομένειν πρὸς ἔλεγχον· εἰώθασι δὲ οἱ ὀμνύοντες καὶ πίστεις διδόντες μύδρους βαστάζειν καὶ πῦρ ὑπερβαίνειν· τοὺς γὰρ μὴ ἐνόχους τῷ ἁμαρτήματι φοντο καὶ ἐν τούτοις μὴ ἀλγεῖν. μύδρος πεπυρακτωμένος σίδηρος. Ne3 - τὸ μήτε δρᾶσαι, μήτε τῳ ξυνειδέναι ἄναξ, ἐμοί τοι, μή τι καὶ θεήλατον scio, num antiquis aliud exstet V. 269. τις εἷς] Cfr. Matth. §. 487. De locutione φόβῳ κάρα νεῦσαι confer O. C. 1607: όρ θίας στῆσαι φόβῳ τρίχας. V. 270 sqq οὐ γὰρ εἴχου μεν – πράξαιμεν] Apte con fert Neuius Ai 428: ούτοι ο ἀπείργειν, οὔθ ̓ ὅπως ἐῶ λέγειν ἔχω. Tum καλῶς πράξαιμεν valet εὐτυχήσαιμεν. ἀνοιστέον V. 272 sq. – τοῦτο] rem tibi renun tiandam esse. V.275. καθαιρεϊ] Damnat. Vocem forensem esse estendit Pollux VIII, 15. Lysias adversus Agoratum p. 467 : τὴν μὲν καθαιροῦσαν [ψῆφον] ἐπὶ τὴν ὑστέραν, τὴν δὲ σώζουσαν ἐπὶ τὴν προτέραν. Eur. Or. 862: και θεῖλον ἡμᾶς. MUSG. Tum τοῦτο τἀγαθόν ironice dictum esse patet. V. 276. ἄκων οὐχ ἑκοῦ σιν] Confert Neuius Trach. 198: οὕτως ἐκεῖνος οὐχ ἑκών, ἑκοῦσι δὲ ξύνεστι. De plurali vide ad v. 9 sq., de old' or ad O. C. 265 sq. V. 278. μὴ καὶ] Ne adeo. Sic Philoct. 13. 46. Adde quae ad Electr. 567. adnotavimus. Praeterea lege quae in Excursu huic fabulae addito exposuimus. V. 278 sq. θεήλατον] Sie 0. R. 255 : οὐδ ̓ εἰ γὰρ ἦν τὸ |