281. SULPICIA: A BEAUTIFUL WOMAN.

Sulpicia est tibi culta tuis, Mars mague, Kalendis ;
Spectatum e caelo, si sapis, ipse veni.
Hoc Venus ignoscet; sed tu, violente, caveto,
Ne tibi miranti turpiter arma cadant.
Illius ex oculis, cum vult exurere divos,
Accendit geminas lampadas acer Amor.
Illam, quidquid agit, quoquo vestigia movit,
Componit furtim subsequiturque Decor.
Seu solvit crines, fusis decet esse capillis;
Seu compsit, comptis est veneranda comis,
Urit, seu Tyria voluit procedere palla;
Urit, seu nivea candida veste venit.
Talis in aeterno felix Vertumnus Olympo
Mille habet ornatus, mille decenter habet.
Sola puellarum digna est, cui mollia caris
Vellera det sucis bis madefacta Tyros,
Possideatque metit quidquid bene olentibus arvis
Cultor odoratae dives Arabs segetis,
Et quascumque niger rubro de litore gemmas
Proximus Eois colligit Indus aquis.

Hanc vos, Pierides, festis cantate Kalendis,
Et testudinea Phoebe superbe lyra.

Hoc sollemne sacrum multos haec sumat in annos !
Dignior est vestro nulla puella choro.

III, viii, (IV, ii.)

DOMITIUS MARSUS, 54-4 B. C.

282. EPIGRAM ON THE DEATH OF TIBULLUS.

Te quoque Vergilio comitem non aequa, Tibulle,
Mors iuvenem campos misit ad Elysios.
Ne foret aut molles elegis qui fleret amores,
Aut caneret forti regia bella pede.

In Tibul. Op., ad fin.

Quid iuvat ornato procedere, vita, capillo,

Et tenues Coa veste movere sinus?
Aut quid Orontea crines perfundere murra,
Teque peregrinis vendere muneribus,
Naturaeque decus mercato perdere cultu

Nec sinere in propriis membra nitere bonis?
Crede mihi, non ulla tuae est medicina figurae,
Nudus Amor formae non amat artificem.
Aspice, quos summittat humus dumosa colores,
Ut veniant hederae sponte sua melius;
Surgat et in solis formosius arbutus antris,
Et sciat indociles currere lympha vias.
Litora nativis collucent picta lapillis

Et volucres nulla dulcius arte canunt.
Non sic Leucippis succendit Castora Phoebe,
Pollucem cultu non Hilaira soror,

Non, Idae et cupido quondam discordia Phoebo,
Eueni patriis filia litoribus,

Nec Phrygium falso traxit candore maritum
Avecta externis Hippodamia rotis;

Sed facies aderat nullis obnoxia gemmis,
Qualis Apelleis est color in tabulis.
Non illis studium vulgo conquirere amantes;
Illis ampla satis forma pudicitia.

Non ego nunc vereor, ne sim tibi vilior istis ;
Uni si qua placet, culta puella sat est,
Cum tibi praesertim Phoebus sua carmina donet
Aoniamque libens Calliopea lyram,

Unica nec desit iucundis gratia dictis,

Omnia quaeque Venus quaeque Minerva probat. His tu semper eris nostrae gratissima vitae,

Taedia dum miserae sint tibi luxuriae.

I, ii.

284. A LoVER REPENTS HAVING LEFT HIS MISTRESS.

Et merito, quoniam potui fugisse puellam,
Nunc ego desertas adloquor alcyonas.
Nec mihi Cassiope solito visura carinam est,
Omniaque ingrato litore vota cadunt.

Quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, venti;
Aspice, quam saevas increpat aura minas.
Nullane placatae veniet fortuna procellae?
Haecine parva meum funus arena teget?
Tu tamen in melius saevas converte querellas;
Sat tibi sit poenae nox et iniqua vada.
An poteris siccis mea fata reponere ocellis?
Ossaque nulla tuo nostra tenere sinu?
A pereat, quicumque rates et vela paravit
Primus, et invito gurgite fecit iter!
Nonne fuit melius dominae pervincere mores,
(Quamvis dura, tamen rara puella fuit),
Quam sic ignotis circumdata litora silvis
Cernere, et optatos quaerere Tyndaridas?
Illic si qua meum sepelissent fata dolorem,
Ultimus et posito staret amore lapis,
Illa meo caros donasset funere crines;

Molliter et tenera poneret ossa rosa.
Illa meum extremo clamasset pulvere nomen,
Tum mihi non ullo pondere terra foret.
At vos aequoreae formosa Doride natae,
Candida felici solvite vela choro.

Si quando vestras labens Amor attigit undas,
Mansuetis socio parcite litoribus.

285. THE DEATH OF HYLAS.

Namque ferunt olim Pagasae navalibus Argon
Egressam longe Phasidos isse viam,

Et iam praeteritis labentem Athamantidos undis
Mysorum scopulis adplicuisse ratem.

I, xvii.

Hic manus heroum, placidis ut constitit oris,
Mollia composita litora fronde tegit.
At comes invicti iuvenis processerat ultra,

Raram sepositi quaerere fontis aquam.
Hunc duo sectati fratres, Aquilonia proles,
Hunc super et Zetes, hunc super et Calais,
Oscula suspensis instabant carpere palmis,
Oscula et alterna ferre supina fuga.
Ille sub extrema pendens secluditur ala,
Et volucres ramo submovet insidias.
Iam Pandioniae cessit genus Orithyiae:
A, dolor! ibat Hylas, ibat Enydriasin.
Hic erat Arganthi Pege sub vertice montis
Grata domus Nymphis humida Thyniasin,
Quam supra nullae pendebant debita curae
Roscida desertis poma sub arboribus,
Et circum irriguo surgebant lilia prato
Candida purpureis mixta papaveribus ;
Quae modo decerpens tenero pueriliter ungui,
Proposito florem praetulit officio,

Et modo formosis incumbens nescius undis
Errorem blandis tardat imaginibus.

Tandem haurire parat demissis flumina palmis
Innixus dextro plena trahens humero.
Cuius ut accensae Hydriades candore puellae
Miratae solitos destituere choros,
Prolapsum leviter facili traxere liquore:

Tum sonitum rapto corpore fecit Hylas. Cui procul Alcides iterat responsa; sed illi Nomen ab extremis fontibus aura refert. His, o Galle, tuos monitus servabis amores, Formosum Nymphis credere tutus Hylam. I, xx, 17-52.

14

286. LAMENT FOR THE DEATH OF PAETUS.

Ergo sollicitae tu causa, Pecunia, vitae es!
Per te inmaturum mortis adimus iter.
Tu vitiis hominum crudelia pabula praebes;
Semina curarum de capite orta tuo.

Tu Paetum ad Pharios tendentem lintea portus
Obruis insano terque quaterque mari.

Nam dum te sequitur, primo miser excidit aevo
Et nova longinquis piscibus esca natat,

Et mater non iusta piae dare debita terrae

Nec pote cognatos inter humare rogos,

Sed tua nunc volucres adstant super ossa marinae, Nunc tibi pro tumulo Carpathium omne mare est. Infelix Aquilo, raptae timor Orithyiae,

Quae spolia ex illo tanta fuere tibi?

Aut quidnam fracta gaudes, Neptune, carina?
Portabat sanctos alveus ille viros.

Paete, quid aetatem numeras? quid cara natanti
Mater in ore tibi est? Non habet unda deos.
Nam tibi nocturnis ad saxa ligata procellis
Omnia detrito vincula fune cadunt.

Reddite corpus humo, positaque in gurgite vita
Paetum sponte tua vilis harena tegas;
Et quotiens Paeti transibit nauta sepulcrum,
Dicat: Et audaci tu timor esse potes.'

Ite, rates curvate, et leti texite causas:

Ista per humanas mors venit acta manus.
Terra parum fuerat. Fatis adiecimus undas;
Fortunae miseras auximus arte vias.

Ancora te teneat, quem non tenuere Penates?
Quid meritum dicas, cui sua terra parum est?
Ventorum est, quodcumque paras! haut ulla carina
Consenuit, fallit portus et ipse fidem.
Natura insidians pontum substravit avaris:
Ut tibi succedat, vix semel esse potest.
Saxa triumphales fregere Capharea puppes,
Naufraga cum vasto Graecia tracta salo est.