1

Α Ν Τ Ι Γ Ο Ν Η.

ΑΝ.

Ω

*

κοινὸν αὐτάδελφον Ισμήνης κάρα,
ἆρ ̓ οἶσθ ̓ ὅ τι Ζεὺς τῶν ἀπ ̓ Οἰδίπου κακῶν

Annotationes. Vers. 1. κοινόν. Affert Eustath. p. 612, 22. (466, 25.), κοινόν explicans ἀδελφικόν. Rectius hanc vocem per συγγενιxov ab Scholiasta Euripidis ad Phoen. 1565., 1572. ed. Matth. (1475.), explicari Seidlerus observat: xowovs enim esse, qui eodem genere; αὐταδέλφους, qui iisdem parentibus orti sint. H. Schol.: ὦ - κάρα. περιφραστικῶς, ὦ ἀδελ φὴ Ἰσμήνη, αὐτάδελφον δὲ εἶπεν, ὅτι ἐκ τῶν αὐτῶν γεγόνασι. πολλάκις δὲ ὁ Σοφοκλῆς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τὸ κοινὸν τίθησιν, ὡς νῦν. ἐπειδὴ τὸ ἀδελφὸς κοινῶς λέγεται ἐπὶ τῶν μὴ ἐξ ἀμφοτέρων τῶν γονέων ὄντων ἀδελφῶν, ἐπήγαγε τὸ αὐτάδελφον, ὅπερ παρίς στησι τοὺς ἐκ τοῦ αὐτοῦ πατρὸς καὶ μητρὸς γεγονότας. τὸ δὲ κοινὸν ὁ Σοφ. συνεχῶς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τίθησιν, etc. cf. 188.

2. Suspectus locus. neque enim placent ἐκ παραλλήλου posita ὅ τι et ὁποῖον, neque hoc simile est illis, quae profert Seidlerus, πῶς τί τοῦτο; (vid. Heindorf. ad Plat. Hipp. maj. p. 166.) τίς πόθεν ἔσσι; apud Homerum; τί τἀμὰ, πῶς ἔχει, θεσπίσματα; (h. e. τί τἀμὰ θεσπί σματα; πῶς ἔχει;) Eurip. Helen. 823., aliisque hujusmodi, in quibus aliud pronomine, aliud significatur adverbio, cum tantum non

pro

i. tr.

τις

ὅ τι et ὁποῖον, i. e. quodnam, cu
jus generis, ut reddit Seidlerus.
Minus etiam persuaderi mihi pa-
tiar, scribendum esse ὅτι
usurpato anacolutho in ipso operis
principio, quod summa diligentia
polire atque levigare solent scri-
ptores. Quod autem Schaeferus
putabat, ὁποῖον accipiendum esse
pro ὁτιοῦν, ὁτιδήποτε, in eo for-
tasse acquiescerem, si usum illum
exemplis communivisset vir erudi-
tissimus. Quae cum ita sint, ne
nunc quidem contemnendum cen-
seam id, quod olim posui, ἆρ ̓
οἶσθά τι, sententia perspicua, si-
milibusque ductibus litterarum, et
iis, quos et alibi permutatos inter
se constet: velut Eurip. Iphig.
Taur. 204. pro hoc, quod osten-
dunt libri, αλαζόντων, οὐδ ̓ ἄνοι-
κτρον, Tyrwhittus recte scripsit
αἰαζόντων αὐδὲν, οἰκτρὸν, et Eu-
rip. Ion. 564. Aldus habet βίον,
Stephani autem MSS., ipso aliis-
que merito adstipulantibus, fiav
(que pertinet etiam elephantiosie
pro elephantiasis scriptum ap. Ve-
getium); vitioque contrario Eurip.
Εl. 212. συντέτηκας exaratum est
pro συντετηκός, et Ion. 125., nisi
fallor, εὐφάμοις pro εὐφόροις, etc.
Similem huic nostro Elmslejus mem
dicinam fecit Oedip. T. 1401., quo
loco cum in codicibus legatur μέ

ΤΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΑ.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ.

ΙΣΜΗΝΗ.

ΧΟΡΟΣ Θηβαίων γερόντων.

ΚΡΕΩΝ.

ΦΥΛΑΞ

ΑΙΜΩΝ.

ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ.

ΑΓΓΕΛΟΣ.

ΕΥΡΥΔΙΚΗ.

ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ.

1

Α Ν Τ Ι Γ Ο Ν Η.

ΑΝ.

Ω κοινὸν αὐτάδελφον Ισμήνης κάρα,
ἆρ ̓ οἶσθ ̓ ὅ τι Ζεὺς τῶν ἀπ ̓ Οἰδίπου κακῶν

Annotationes. Vers. 1. κοινόν. Affert Eustath. p. 612, 22. (466, 25.), κοινόν explicans ἀδελφικόν. Rectius hanc vocem per συγγενιxov ab Scholiasta Euripidis ad Phoen. 1565., 1572. ed. Matth. (1475.), explicari Seidlerus observat: κοινούς enim esse, qui eodem genere; αὐταδέλφους, qui iisdem parentibus orti sint. H. Schol.: ὦ - κάρα. περιφραστικῶς, ὦ ἀδελ φὴ Ἰσμήνη, αὐτάδελφον δὲ εἶπεν, ὅτι ἐκ τῶν αὐτῶν γεγόνασι. πολλάκις δὲ ὁ Σοφοκλῆς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τὸ κοινὸν τίθησιν, ὡς νῦν. ἐπειδὴ τὸ ἀδελφὸς κοινῶς λέγεται ἐπὶ τῶν μὴ ἐξ ἀμφοτέρων τῶν γονέων ὄντων ἀδελφῶν, ἐπήγαγε τὸ αὐτάδελφον, ὅπερ παρί στησι τοὺς ἐκ τοῦ αὐτοῦ πατρὸς καὶ μητρὸς γεγονότας. τὸ δὲ κοινὸν ὁ Σοφ. συνεχῶς ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ τίθησιν, etc. cf. 188.

2. Suspectus locus. neque enim placent ἐκ παραλλήλου posita ὅ τι et ὁποῖον, neque hoc simile est illis, quae profert Seidlerus, πῶς τί τοῦτο; (vid. Heindorf. ad Plat. Hipp. maj. p. 166.) τίς πόθεν ἔσσι; apud Homerum; τί τἀμὰ, πῶς ἔχει, θεσπίσματα; (h. e. τί τἀμὰ θεσπίσματα; πῶς ἔχει;) Eurip. Helen. 823., aliisque hujusmodi, in qui. bus aliud pronomine, aliud significatur adverbio, cum tantum non

i i tr.

ὅ τι et ὁποῖον, i. e. quodnam, cu jus generis, ut reddit Seidlerus. Minus etiam persuaderi mihi patiar, scribendum esse ὅτι pro 8 τις usurpato anacolutho in ipso operis principio, quod summa diligentia polire atque levigare solent scriptores. Quod autem Schaeferus putabat, ὁποῖον accipiendum esse pro ὁτιοῦν, ὁτιδήποτε, in eo for tasse acquiescerem, si usum illum exemplis communivisset vir eruditissimus. Quae cum ita sint, ne nunc quidem contemnendum censeam id, quod olim posui, ἆρ ̓ οἶσθά τι, sententia perspicua, similibusque ductibus litterarum, et iis, quos et alibi permutatos inter se constet: velut Eurip. Iphig. Taur. 204. pro hoc, quod ostendunt libri, αλαζόντων, οὐδ ̓ ἄνοικτρον, Tyrwhittus recte scripsit αἰαζόντων αὐδάν, οἰκτρον, et Eurip. Ion. 564. Aldus habet βίον, Stephani autem MSS., ipso aliisque merito adstipulantibus, Biav (que pertinet etiam elephantiosis pro elephantiasis scriptum ap. Vegetium); vitioque contrario Eurip. Εl. 212. συντέτηκας exaratum est pro συντετηκός, et Ion. 125., nisi fallor, εὐφάμοις pro εὐφόροις, etc. Similem huic nostro Elmslejus medicinam fecit Oedip. T. 1401., quo loco cum in codicibus legatur μέ

ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ.

Αποθανόντα Πολυνείκην ἐν τῇ πρὸς τὸν ἀδελφὸν μονομαχίᾳ Κρέων ἄταφον ἐκβαλων κηρύττει μηδένα θάπτειν, θάνατον τὴν ζημίαν ἀπειλήσας. τοῦτον ἡ ἀδελφὴ αὐτοῦ ̓Αντιγόνη θάπτειν πειρᾶται. καὶ δὴ λαθοῦσα τοὺς φύλακας, ἐπιβάλλει χῶμα· οἷς ἐπαπειλεῖ θάνατον ὁ Κρέων, εἰ μὴ τὸν τοῦτο δρά σαντα ἐξεύροιεν. οὗτοι, τὴν κόνιν τὴν ἐπιβεβλημένην καθά · ραντες, οὐδὲν ἧττον ἐφρούρουν. ἐπελθοῦσα δὲ ἡ ̓Αντιγόνη, καὶ γυμνὸν εὑροῦσα τὸν νέκυν, ἀνοιμώξασα, ἑαυτὴν εἰσαγ γέλλει. ταύτην ὑπὸ τῶν φυλάκων παραδεδομένην Κρέων καταδικάζει, καὶ ζῶσαν εἰς τύμβον καθεῖρξεν. ἐπὶ τούτοις Αἵμων, ὁ Κρέοντος υἱὸς, ὃς ἐμνᾶτο αὐτὴν, ἀγανακτήσας, ἑαυτὸν προσεπισφάζει τῇ κόρῃ ἀπολομένῃ ἀγχόνῃ, Τειρεσίου ταῦτα προθεσπίσαντος. ἐφ ̓ ᾧ λυπηθεῖσα ἡ Κρέοντος γαμετὴ Εὐρυδίκη ἑαυτὴν κατασφάζει· καὶ τέλος θρηνεῖ Κρέων τὸν τοῦ παιδὸς καὶ τῆς γαμετῆς θάνατον.