ΚΡΕΩΝ. 510 οὔκουν ὅμαιμος χω καταντίον θανών; ΑΝΤΙΓΟΝΗ. ὅμαιμος ἐκ μιᾶς τε καὶ ταὐτοῦ πατρός. πῶς δῆτ ̓ ἐκείνῳ δυςσεβῆ τιμᾶς χάριν; ΑΝΤΙΓΟΝΗ. οὐ μαρτυρήσει ταῦθ ̓ ὁ κατθανών νέκυς. 515 εἴ τοί σφε τιμᾶς ἐξ ἴσου τῷ δυςσεβεῖ. 515 οὐ γάρ τι δοῦλος, ἀλλ' ἀδελφὸς ὤλετο. πορθῶν δὲ τήνδε γῆν, ὁ δ ̓ ἀντιστὰς ὑπερ. V. 516. πορθῶν δὲ ex La. Aug. Ricc. edidi. Vulgo πορθῶν γε. autem Creon dicit: te vero non pudet secus quam illi faciunt cogitare meisque imperiis obloqui? V. 510. χω καταντίον θανών] Eteocles. V. 512. πως δῆτ ̓ ἐκείνῳ χάριν ] Locutio δυςσεβῆ χάριν τιμᾶν ad illas referenda, de quibus Matth. §. 408. egit. Musgravius confert Eur. Or. 826: πατρῴαν τιμῶν χάριν. Ἐκείνῳ est Eteocli. Recte Hermannus sensum hunc esse monet: πώς δῆτα δυςσεβὴς εὖ εἰς ἐκεῖνον ; Impiam enim in Eteoclem dicit Antigonam, quod eius inimicum honore afficiat. Dativus autem ἐκείνῳ utrum ex nomine δυςσεβῆ, an ex verbo τιμᾷ aptus sit, ambigere possis. Recte posterius statui posse apparet ex Ai. 668 sq. Item τιμᾶν τί τινι dixit Pindarus Pyth. IV, 480. coll. Dissen. p.248. Πώς est qui fit, ut, id est τα ῦ θ'] Gl.: ὅτι δυςσεβὲς ἡγεῖ ται τὸ θάπτειν με Πολυνείκην. De locutione ὁ κατθανὼν νέκυς, qua Eteoclem significari apparet, vide ad v. 26. V. 514. ἐξ ἴσου τῷ δυςσεβεϊ] Eodem modo atque impium illum. Sic 644: ἐξ ἴσου πατρί. V. 515. οὐ γάρ τι - ὤλετο] Hoc dicit: non potest Eteocles neglectum se prae Polynice a me iudicare, si Polynicem, fratrem eius, non servum, ego, quae soror utriusque sim, eadem qua illum pietate prosequendum puto. V. 517. ὅμως ὅ γ' "Αιδης ποθεϊ] Creon quum fratres tamen valde a se diversos fuisse dixisset, quorum alter pro patria, alter contra patriam pugnans cecidisset, Antigona respondet: nihilo secius mortui ut sepulturae honorem conse ΑΝΤΙΓΟΝΗ. ὅμως ὅ γ' "Αιδης τοὺς νόμους ἴσους ποθεῖ. ΚΡΕΩΝ. ἀλλ ̓ οὐχ ὁ χρηστὸς τῷ κακῷ λαχεῖν ἴσος., 520 ΑΝΤΙΓΟΝΗ. τίς οἶδεν, εἰ κάτωθεν εὐαγῆ τάδε; ΚΡΕΩΝ. 520 οὗτοι ποθ ̓ οὐχθρός, οὐδ ̓ ὅταν θάνῃ, φίλος. ΑΝΤΙΓΟΝΗ. οὗτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν. ΚΡΕΩΝ. κάτω νυν ἐλθοῦσ ̓, εἰ φιλητέον, φίλει V. 517. Hermannus τοὺς νόμους τούτους, quae scriptura in libris est. Sed et in La et in Schol. memoratur ἴσους pro varia scriptura, quam cum Brunckio aliisque recepi. quantur eundem, operam dare nos Pluto iubet. V. 518. ἀλλ' οὐχ – ἴσος] At non est par bonus malo ad consequendum, i. e. at non convenit malum idem consequi atque bonum. De infinitivo λαχεῖν vide ad v. 437 sq. V. 519. Schol.: τίς οἶδεν, εἰ κάτω 'στίν· γρ. κάτωθεν ἀντὶ τοῦ κάτω· ὡς τὸ Αἴας ἐγγύθεν ἦλθεν (Hom. Il. η, 219. 2, 485.) dvtì tov ¿yyús. O δὲ νοῦς· τίς οἶδεν, εἰ καθ' "Αιδου ἀλλήλοις διαλλάσσοντες ἡγοῦνται εὐσεβῆ τάδε; In adverbio κάτωθεν nunc nemo hae rebit. Sic huius fab. 1070: τῶν κάτωθεν θεῶν. Philoct. 28: ἄνωθεν, ἢ κάτωθεν. Εl. 1058. 1449. Eurip. Alc. 426: τῷ κάτ τωθεν ἀσπόνδῳ θεῷ. Hel. 1019: τοῖς τε νερτέροις καὶ τοῖς ἄνω θεν πᾶσιν ἀνθρώποις. Aesch. Choeph. 833: τοῖς θ ̓ ὑπὸ χθο νὸς φίλοισι, τοῖς τ ̓ ἄνωθεν. Demosth. c. Aristocr. p. 629: ὁ κάτωθεν νόμος. Adde Eur. Heracl. 141: νόμοισι τοῖς ἐκεῖ θεν. Aesch. Suppl. 390: δεῖ τοί σε φεύγειν κατὰ νόμους τοὺς οἴκοθεν. Cfr. Lobeck. ad Phryn. p. 128. γ. 521. Schol. : οὔ τοί συνἐχθειν, αλλά συμφιλεῖν· τὰς φιλίας, φησί, κοινὰς ποιοῦ μαι, ἀλλ ̓ οὐ τὰς ἔχθρας. Εν δὲ τῷ ὑπομνήματι οὕτως· εἰ καὶ ἐχθαίρουσιν ἀλλήλους οἱ ἀδελφοί, ἐγὼ οὐ τοιαύτη εἰμὶ τὴν φύσιν, ὥςτε σὺν ἑτέρῳ αὐτῶν ἐχθαίρειν τὸν ἕτερον, ἀλλὰ συμφιλεῖν τοῖς φιλοῦσι. Valcken. ad Eur. Phoen. 397. comparat hunc versum cum Eur. Iph. Α. 396. ΜΕ. δείξεις δὲ ποῦ μοι πατρὸς ἐκ ταὐτοῦ γεγώς, ΑΓ. συσσωφρονεῖν γάρ, οὐχὶ συννοσεῖν ἔφυν. De ἔφυν cum infin. iuncto vide Μatth. §. 531. ΧΟΡΟΣ. καὶ μὴν πρὸ πυλῶν ἥδ ̓ Ἰσμήνη 525 φιλάδελφα κάτω δάκρυ εἰβομένη νεφέλη δ ̓ ὀφρύων υπερ αἱματόεν δέθος αἰσχύνει, τέγγουσ ̓ εὐῶπα παρειάν. ΚΡΕΩΝ. σὺ δ', ἣ κατ' οἴκους, ὡς ἔχιδν, υφειμένη 530 λήθουσα μ' ἐξέπινες, οὐδ ̓ ἐμάνθανον 530 τρέφων δύο ἀτα κἀπαναστάσεις θρόνων, δέδρακα τοὖργον, εἴπερ ἥδ ̓ ὁμοδοθεῖ, 535 καὶ ξυμμετίσχω καὶ φέρω τῆς αἰτίας. V. 524. πρὸ πυλῶν ἡ δ ̓ Ισμ.] Pro foribus adest Ismene. Vide Matth. §. 471. 12. et ad huius fab. 155. V. 526. νεφέλη δ ̓ ὀφρύων ὕπερ] Adscripsit Wexius Eur. Hipp. 173: στυγνὸν δ ̓ ὀφρύων νέφος αὐξίνεται. Soph. Trach. 869: συνωφρυωμένη. Eusta thius ad Il. α. p. 109,26: 6φρύων νέφωσιν interpretatur τὴν σκυθρωπότητα. Hor. Ep. I, 18, 94: deme supercilio nubem. Statius Sylv. III, 5, 11: nubila vultu. V. 526 sq. Schol.: αἱματόεν ῥέθος αἰσχύνει· τὸ ἐπὶ τῷ προςώπῳ ἐρύθημα. Αλληγορί κῶς δὲ εἶπε τὴν νεφέλην· ὡς γὰρ ἡ νεφέλη στυγνὴν καί ὁμι χλώδη τὴν ἡμέραν ποιεῖ, οὕτω καὶ ταύτην διάδηλόν φησι για νεσθαι ταῖς ὀφρύσι συμφοράζουσαν, καὶ τὸ πρόςωπον στυγνὸν καὶ κατηφέστερον πεποιηκυῖαν. Dicitur αἱματόεις vultus propter ruborem nimium, quo suffusus est, ortum ex pudore et fletu. ν. 527. έθος] Vultum. Adscribunt Eur. Herc. f. 1204: ῥέθος αελίῳ δεῖξον. Moschi IV, 2: τὸ πρὶν δέ τοι οὐκ ἔτ ̓ ἔρευθος σώζετ ̓ ἐπὶ ῥεθέεσσι. Apollon. Rhod. II, 68, ubi Schol.: ῥέθος ἅπαν μέλος, ἐνταῦθα δὲ τὸ πρόςωπον. Eustathius ad l. π. p. 1090: ἰστέον, ὅτι ῥέθεα οἱ μὲν ἄλλοι τὰ μέλη φασίν, Αἰολεῖς δὲ μό νοι κατὰ τοὺς παλαιοὺς τὸ πρόςωπον ῥέθος καλοῦσιν. V. 528. τέγγου σ ̓ εὐ ῶπα παρ.] Perapte a poeta dictam esse nubem frontis irrigare genas sponte apparet. De locutione εὐωψ παρει vide ad O. R. 184. V. 529. Schol.: ὡς ἔχιδν· ἡ γὰρ ἔχιδνα λάθρα καθεζομένη τῶν ἀνθρώπων ἐκπίνει τὸ αἷμα. ὑφειμένη· ὑποχαλωμένη, ἐαθεῖσα, ἀπολυθείσα. Cfr. O. R. 387. De sententia compara Soph. Εl. 784: ἥδε γὰρ μείζων βλάβη ξύνοικος ἦν μοι, τοὐμὸν ἐκπίνουσ ̓ ἀεὶ ψυχῆς ἄκρατον αἷμα. V.530. λήθουσα μ' ἐξέπινες] Pro ἔλαθές μ' ἐκπίνουσα. Cfr. Matth. §. 552. not. De structura ἐξέπινες, ΑΝΤΙΓΟΝΗ. ἀλλ' οὐκ ἐάσει τοῦτό γ' ἡ δίκη σ', ἐπεὶ ΙΣΜΗΝΗ. ἀλλ ̓ ἐν κακοῖς τοῖς σοῖσιν οὐκ αἰσχύνομαι 540 ξύμπλουν ἐμαυτὴν τοῦ πάθους ποιουμένη. ΑΝΤΙΓΟΝΗ. 540 ὧν τοὖργον, "Αιδης χοὶ κάτω ξυνίστορες ών λόγοις δ' ἐγω φιλοῦσαν οὐ στέργω φίλην. ΙΣΜΗΝΗ. μήτοι, κασιγνήτη, μ' ἀτιμάσῃς τὸ μὴ οὐ θανεῖν τε σὺν σοὶ τὸν θανόντα θ' αγνίσαι. 545 ΑΝΤΙΓΟΝΗ. μή μοι θάνῃς σὺ κοινά, μηδ' ἃ μὴ ἔθιγες 545 ποιοῦ σεαυτῆς. ἀρκέσω θνήσκουσ' ἐγώ. ΙΣΜΗΝΗ. καὶ τίς βίος μοι, σοῦ λελειμμένη, φίλος; οὐδ ̓ ἐμάνθανον etc. vide eundem §. 472. 3. V. 531. δύ' ἄτα] Abstractum pro concreto. Sic O. C. 532. Cfr. Matth. §. 429. 1. Explicatur nomen ἄτα verbo ἐπαναστάσεις. V. 533. Schol.: ἢ ̓ξομεῖ· ἢ ἀπαρνῇ εἰδέναι ἐνώμοτος; V. 534. Schol.: ὁμοῤῥοθεῖ ὁμοφωνεῖ. V. 535. καὶ ξυμμετίσχω τῆς αἰτίας] Genitivus non pendet a proximo verbo, sed a remotiore ξυμμετίσχω. Eodem modo locutus poeta est O. C. 1330: ὅς μ' ἐξέωσε καπεσύλησεν πάτρας. Alia exempla collegit Lobeck. ad Ai. p. 294 sq., Matth. §. 428. 2. Schaefer. Appar. crit. in Demosth. T. V. p. 246. γ. 536. ἀλλ' οὐκ ἐάσει τοῦ τό γ' etc.] Τοῦτο, i. e. τὸ ξυμμετίσχειν τῆς αἰτίας. V. 539. Schol.: ξύμπλουν· κοινωνόν. Conferunt editores Eur. Iph. Τ. 603: ὁ ναυστολῶν γὰρ εἰμ' ἐγὼ τὰς συμφοράς, οὗτ τος δὲ συμπλεῖ τῶν ἐμῶν μό χθων χάριν. et Ai. 1330 sq. : ἔξεστιν οὖν εἰπόντι τἀληθῆ φίλῳ σοὶ μηδὲν ἧσσον ἢ πάρος ξυνηρετμεῖν ; V. 542. μήτοι μ' άτιμάσης etc.] De μὲ pronominis positu confer Herm. ad Vig. p. 893. et Matth. ad Eur. Hec. 62; de articulo infinitivo praeposito vide Matth. §. 543. n. 2. V. 543. Schol.: άγνίσαι· ἀντὶ τοῦ τιμῆσαι. Cfr. 1081. Eur. Or. 40. Iacobs. ad Anthol. Palat. XV, 6. ν.544. μή μοι σὺ κοινά] Cfr. Αi. 577: τὰ δ ̓ ἄλλα τεύχη κοίν ̓ ἐμοὶ τεθάψεται. et Ο. Ο. 1752: χάρις ἡ χθονία ξύν ἀποκεῖται. De structura diyγάνειν τι monuerunt Μatth. §. 330. not. et R o s t. §. 108. not. 9. V. 545. ἀρκέσω θνήσκουσ' ἐγώ] Sufficiet me mori. Vide Matth. §. 297. V. 547. Schol.: τοῦ δε γὰρ ΑΝΤΙΓΟΝΗ. Κρέοντ ̓ ἐρώτα. τοῦδε γὰρ σὺ κηδεμών. ΙΣΜΗΝΗ. τί ταῦτ ̓ ἀνιᾷς μ' οὐδὲν ὠφελουμένη ; 550 ἀλγοῦσα μὲν δή, κεὶ γέλωτ' ἐν σοὶ γελῶ. 550 τί δῆτ ̓ ἂν ἀλλὰ νῦν σ ἔτ ̓ ὠφελοῦμ ̓ ἐγώ; ANTITONH. σῶσον σεαυτήν. οὐ φθονῶ σ ̓ ὑπεκφυγεῖν. ΙΣΜΗΝΗ. οἴμοι τάλαινα, καμπλάκω τοῦ σοῦ μόρου; ΑΝΤΙΓΟ Ν Η. σὺ μὲν γὰρ εἵλου ζῆν, ἐγὼ δὲ κατθανεῖν. 555 ΙΣΜΗΝΗ. ἀλλ ̓ οὐκ ἐπ' ἀῤῥήτοις γε τοῖς ἐμοῖς λόγοις. V. 549. μὲν δή, κεί ex Dindorfii coniectura scripsi. Libri μὲν δήτ', εἰ. |