τάσχοι,

605

ut poeta dixit. Minus venuste minusve significanter ἐσχάτας ἐκ ῥίζας dixisset. Recte Schol.: ἄνω τῆς ῥίζης.

V. 595 sq. κατ ̓ αὖ – ἀμᾷ] Quod linguae leges videntur postulare, ut νιν ad φάος referatur, tamen fieri nequit, quum φάος non possit καταμᾶσθαι dici. Itaque iungendum cum nomine ῥίζας: in qua re propterea nihil offensionis est, quod verba ἐσχάτας — δόμοις hoc sensu dicta sunt: quae una relicta radix salutem afferre in familia Oedipi, i. e. spem afferre novae propaginis videbatur. Nomen φάος de salute dici notum. De locutione ῥίζαν καταμᾶν cfr. Ai. 1178: γένους ἅπαντος ῥίξαν ἐξημημέvos. et Valck. Diatr. p. 225, de tmesi κατ ̓ ἁμᾷ ad O. C. 1671 sq.

ed. meae.

V. 596. κοπὶς] Gladius dis inferis ποιητικῇ tribuitur ἀδείᾳ, ut Iovi μάκελλα Aesch. Αg. 538. Arist. Av. 1240. et χαλίνὸς Aesch. Prom. 677, Marti μάστιξ Aesch. Ag. 654, Veneri flagellum Horat. Od. III, 26, 11. ERF.

V.598 sqq. τεάν, Ζεῦ, δύνασιν etc.] Ad praedicandam

Iovis potentiam progreditur, ut ostendat neminem mortalium calamitatem illam, de qua modo exposuit, fatalem sive a deo destinatam subterfugere posse.

V. 598 sq. τίς-κατάσχοι] Scholiasta: ὑπερηφανίᾳ κρατῆσαι δύναται. Hoc dicit: quis mortalium insolentia sua coerceat, i. e. quis mortalium coerceat, si tam insolens sit, ut coercere conetur. De optativo vide Reisig. de av particula p. 133. Matth. §. 515. not. et Rost. §. 120. 6. a. a.

V. 600 sqq. τὰ τὰν μῆνες] Quae potentissima numina sunt, Somnus et Tempus, quibus nihil non succumbat, iis negat unquam Iovis vinci potentiam. De Somno quod posuit, Homerum videtur secutus, qui II. ξ, 242 sqq. scripsit: τὴν δ ̓ ἀπαμειβόμενος προςεφώνεε νήδυθύγατερ μος Υπνος· Ηρη, πρέσβα θεά, θύγατερ μεγάλοιο Κρόνοιο, ἄλλον μέν κεν ἔγωγε θεῶν αἰειγενετάων δεῖα κατευνήσαι καὶ ἂν ποταμοῖο ῥέεθρα Ωκεανοῦ, ὅςπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται· Ζηνὸς δ ̓ οὐκ ἂν ἔγωγε Κρονίονος ἆσσον ἱκοίμην, οὐδὲ κατευνήσαιμ', ὅτε μὴ αὐτός γε κελεύοι. Idem

μι,

ὄνασις ἀνδρῶν,

615

620

eoque cohaeret." Conferunt Eur. Iph. Τ. 1263: τά τε πρῶτα τά τ ̓ ἔπειθ ̓ ὅσα τ ̓ ἔμελλε τυχεῖν. et Cic. de Fin. I, 20: sed etiam spe eriguntur consequentis ac posteri temporis. Tum καὶ τὸ πρὶν valet ut olim.

V. 610 sqq. d γὰρ δὴ etc.] Explicat, qui fiat, ut homines calamitatem illam non effugiant, hanc reddens rationem :

nam

vaga illa spes, fore, ut aliquid prospere procedat, etsi multis homini bus utilitati est, multorum tamen animos leves cupidosque decipit, ita ut non ante deceptos se sentiant, quam in summum discrimen adducti fuerint. Rursus qui fiat, ut homines ita decipiantur neque cavere sibi queant, ne decipiantur deceptique in pernictem ruant, explicat v. 614 sqq. Facile autem apparet perapte hic sententiam illam elatam esse; omnes enim, qui ex gente Labdacidarum adhuc misere perierant, spe illa excitati, fore, ut recte plaeclareqne facerent, in perniciem ruerant, Laius, Oedipus, Eteocles, Polynices; atque ipsa Antigona, quum prae-` clarum existimaret fratrem sepelire, neque vidit se scelus committere, quum legem civitatis violabat, et perniciem sibi paravit.

V. 611. Schol. : κουφονόων ἐρώτων· ἀντὶ τοῦ τῶν κουφῶν ἐπιθυμιῶν, ἐν αἷς πολλοὶ

ἠπάτηνται, ἕτερα προςδοκήσαντες ἑτέρων ἀποβάντων. Verbis κουφ. ἐρ. proprie significantur leves animi cupiditates, id est hoc loco leves cupidique animi, qui decipi facile spe illa dicuntur.

V 612. ειδότι δ ̓ οὐδὲν] Nihil sentienti. Eur. Iph T. 477: πάντα γὰρ τὰ τῶν θεῶν εἰς ἀφανὲς ἕρπει, κοὐδὲν οἶδ ̓ οὐδεὶς κακόν. Sic etiam nescio a poetis Latinis usurpatur pro non sentio, quam significationem Ruhnkenius in praef. ad Schell. Lex. p. XI. illustrat loco Lucani VII, 173: sua quisque pericula nescit. Inven. IX, 129: ob rep it non intellecta senectus. Cic. Cat. II, 14. ERF. Subiectum verbi έρπει est ἡ ἐλπὶς ἀπάτη γενομένη.

V. 613. Schol.: προςαύσῃ προςάρῃ. πρὶν τοῖς δεινοῖς ἐπικύρσῃ, καὶ εἰς αὐτὸν ἐμπέσῃ τὸν κίνδυνον. Similiter ἐν πυρὶ βέβηκας Musgravius adnotavit teste Suida de iis dici, qui in magno discrimine versentur. De verbo προςαύω vide Lobeck. ad Ai. p. 358 ed. sec.

V.614sq. σοφίᾳ-πέφανται] De locutione πέφανται ἔπος cfr. Trach. 1: λόγος μέν ἐστ ̓ ἀρχαῖος ἀνθρώπων φανείς.

V. 616 sqq. Schol.: σοφίᾳἔπος· μετὰ σοφίας γὰρ ὑπο τινος ἀοίδιμον καὶ κλεινὸν ἔπος πέφανται, τὸ ὅταν δ ̓ ὁ δαίμων ἀνδρὶ πορσύνῃ κακά, τὸν νοῦν ἔβλαψε

630

πρῶτον ᾧ βουλεύεται. Confert Erfurdtius fragment. Aeschyli: θεὸς μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖς, ὅταν κακῶσαι δῶμα παμπήδην θέλῃ, apud Platon. de Rep. p. 380. et iambos a Lycurgo c. Leocratem §. 92. p. 198. R. excitatos: ὅταν γὰρ ̓ ὀργὴ δαιμόνων βλάπτῃ τινά, τοῦτ ̓ αὐτὸ πρῶτον ἐξαφαιρεῖται φρενῶν, τὸν νοῦν τὸν ἐσθλόν, εἰς δὲ τὴν χείρω τρέπει γνώμην, ἵν ̓ εἰδῇ μηδὲν ὧν ἁμαρτάνει. Homericos locos, in quibus mente occoecati a deo dicuntur qui aliquid mali susceperint, adscripsit hos Neuius: Ii. ζ, 234. 277. ρ, 469. σ, 311. T, 86 sqq. 137. coll. [Ruhnk. ad Vellei ii. 57. p. 265. 266.] Wyttenb. ad Plut. de aud. poetis p. 17. B. et Fr. Iacobs. Demosthen. Staatsreden ed. sec. p. 394 sq. not. 26.

v. 619. Schol.: ὀλιγοστό ν· ἀντὶ τοῦ οὐδὲ ὀλίγον. Scilicet ὀλιγοστός, paucesimus, unum de paucis, itaque hic partem exigui temporis notat. ΗERM. Locutio πράσσει ἐκτὸς ἄτας similis illis est, εὖ, κακῶς πράττειν. Monk. ad Eur. Alc. 615.

Cfr.

V. 623. Schol: τάλιδος· τᾶλις λέγεται παρ ̓ Αἰολεῦσιν ἡ

ὀνομασθεῖσά τινι νύμφης Καλλίμαχος (Fr. CCX.)· αὐτίκα τὴν τᾶλιν παιδί σὺν ἀμφιθαλεῖ. Photius p. 567, 17. τάλιδος· τῆς μελλογάμου. οὕτως Σοφοκλῆς. Ηesychius: τᾶλις· ἡ μελλόγαμος παρθένος καὶ κατωνομασμένη τινί οἱ δὲ γυναίκα γαμετήν· οἱ δὲ νύμφην. De accusativo μόρον ex ἀχνύμενος apto cfr. Matth. §. 414. 12. Rost. §. 104. not. 3.

V. 624. ἀπάτας ὑπερ αλγῶν] Recte Scholiasta: ὑπὲρ τῆς τῶν λεχέων ἀποτυχίας ἀχθό μενος. Ita Eur. Hipp. 260: ως κἀγὼ τῆςδ ̓ ὑπεραλγῶ. Alc. 885: μία γὰρ ψυχή· τῆς ὑπεραλγεῖν ἄχθος μέτριον. Alibi enim ὑπεραλγεῖν est nimis dolere, ut Eur. Med. 118. Heracl. 620, quod ὑπεράχθεσθαι dicit Sophocles El. 177, ibidem ὑπεραλγῆ χόλον eo significatu addens. HER M. Adde huius fab. 82: ὑπερδέδοικά σου. Αi. 1310: τοῦδ ̓ ὑπερπονουμένῳ. 1346: τοῦδ ̓ ὑπερμαχεῖς. Ο. R. 264 sq.: τοὐμοῦ πατρὸς ὑπερμαχοῦμαι.

V. 625. Schol.: τάχ ̓ εἰσόμεσθα· ὁ λόγος παροιμιακῶς, ὁπότε μὴ στοχασμῷ χρώμεθα, ἀλλ ̓ αὐτόπται τῶν πραγμάτων