1

τὴν παῖδα ταύτην οἷ ὀδύρεται πόλις,
πασῶν γυναικῶν ὡς ἀναξιωτάτη

κάκιστ ̓ ἀπ ̓ ἔργων εὐκλεεστάτων φθίνει, 693 690 ἥτις τὸν αὐτῆς αὐτάδελφον ἐν φοναῖς πεπτῶτ ̓ ἄθαπτον μήθ ̓ ὑπ ̓ ὠμηστῶν κυνῶν εἴασ ̓ ὀλέσθαι μήθ ̓ ὑπ ̓ οἰωνῶν τινος· οὐχ ἥδε χρυσῆς ἀξία τιμῆς λαχεῖν ; τοιάδ ̓ ἐρεμνὴ σίγ ̓ ἐπέρχεται φάτις. 635 ἐμοὶ δὲ σοῦ πράσσοντος εὐτυχῶς, πάτερ, οὐκ ἔστιν οὐδὲν κτῆμα τιμιώτερον.

700

τί γὰρ πατρὸς θάλλοντος εὐκλείας τέκνοις ἄγαλμα μεῖζον, ἢ τί πρὸς παίδων πατρί; μή νυν ἓν ἦθος μοῦνον ἐν σαυτῷ φόρει, 70%

μένων. Ceterum recte Hermannus: quonia quae clam dicuntur etiam audiuntur clam, ad audiendum transtulit poeta quod de dicentibus dici debebat.

V. 690. Schol.: διὰ τούτων ὑπεραπολογεῖται τῆς κόρης, ὑπερευπρεπῶς τῇ πόλει περιθεὶς τὸν λόγον. Aristoteles Rhet. III, 17: περὶ μὲν οὖν πίστεων ταῦτα. εἰς δὲ τὸ ἦθος, ἐπειδὴ ἔνια περὶ αὑτοῦ λέγειν ἢ ἐπίφθονον, ἢ μακρολογίαν ἢ τιλογίαν ἔχει, καὶ περὶ ἄλλου ἢ λοιδορίαν ἢ ἀγροικίαν, ἔτερον χρὴ λέγοντα ποιεῖν, ὅπερ Ισοκράτης ποιεῖ —, καὶ ὡς Σοφοκλῆς͵ τὸν Αίμονα ὑπὲρ τῆς ̓Αντιγόνης πρὸς τὸν πατέ ρα, ὡς λεγόντων ἑτέρων.

V. 691. ὠμηστῶν κυνῶν] In La ad xvvov adscriptum yo. λύκων. Supra 257. canes cum feris consociantur, et 206. cum avibus, ut apud Aesch. Spt. c. Th. 1022, 1028, ubi 1043. Antigona: τούτου δὲ σάρκας οὐδὲ κοιλογάστορες λύκοι σπάσονται. Canes ὠμησταὶ ab Homero Il. χ, 67. dicti. H E R M. Μή particulam, pro qua ovx exspectes, positam puo a poeta, quod sensu conditionali membrum relativum accipi voluerit. Eadem videtur ratio esse

Philoct. v. 715: ὦ μελέα ψυχά, ὃς μηδ ̓ οἰνοχύτου πώματος ἥσθη δεκέτει χρόνῳ.

V.693. Schol.: τιμῆς· γρ· στήλης. Genitivus aptus est ex verbo λαχεῖν. Vide quae ad Philoct. 62. sq. ed. sec. adnotavi.

V. 694. Schol. : ἐρεμνή· σκοτεινή, λαθραία σου. Ad verbum ἐπέρχεται supple μοί.

V. 695. σοῦ πράσσοντος εὐτυχῶς] De genitivo participii cfr. 697 et 632.

V. 697 sq. εὐκλείας γαλμα] Dictum hoc est ut εὖκλείας στέφανος Ai. 465. Eur. Suppl. 315: πόλει παρόν σοι στέφανον εὐκλείας λαβεῖν. Antiop. fr. IV, 4. ERF.

V. 698. Schol. min: ἢ τί πρὸς παίδων πατρί· ή· γουν οὐδὲ ὁ πατὴρ μείζονα ἄλλην χάριν παρὰ τῶν παίδων δέχεται, ἢ εὐτυχοῦντας τούτους ὁρῶν.

V. 699. μή νυν] Noli igitur etc. Sic supra 648: μή νύν ποτ' etc. Vide, quos Wexius conferri iubet, Blomf. ad Aesch. Spt. 228. et Μonk. ad Eur. Alc. 1096. Adde Soph. Αi. 1129: μή νυν ἀτίμα etc. O. R. 644. 707. De μοῦνον vide Excurs. ad O. C. 224 sqq.

700 ως φῂς σύ, κοὐδὲν ἄλλο, τοῦτ ̓ ὀρθῶς ἔχειν. · ὅστις γὰρ αὐτὸς ἢ φρονεῖν μόνος δοκεῖ, ἢ γλώσσαν, ἣν οὐκ ἄλλος, ἢ ψυχὴν ἔχειν, οὗτοι διαπτυχθέντες ὤφθησαν κενοί. ἀλλ ̓ ἄνδρα, κεἴ τις ᾖ σοφός, τὸ μανθάνειν 710 *05 πόλλ ̓ αἰσχρὸν οὐδὲν καὶ τὸ μὴ τείνειν ἀγαν. ὁρᾷς παρὰ ῥείθροισι χειμάῤῥοις ὅσα δένδρων ὑπείκει κλῶνας ὡς ἐκσώζεται· τὰ δ ̓ ἀντιτείνοντ ̓ αὐτόπρεμν ̓ ἀπόλλυται. αὕτως δὲ ναὸς ὅστις ἐγκρατῆ πόδα

710 τείνας ὑπείκει μηδὲν ὑπτίοις κάτω στρέψας τὸ λοιπὸν σέλμασιν ναυτίλλεται. ἀλλ ̓ εἶχε θυμοῦ καὶ μετάστασιν δίδου. γνώμη γὰρ εἴ τις καπ ̓ ἐμοῦ νεωτέρου πρόςεστι, φήμ ̓ ἔγωγε πρεσβεύειν πολὺ 15 φῦναι τὸν ἄνδρα πάντ ̓ ἐπιστήμης πλέων· εἰ δ ̓ οὖν, φιλεῖ γὰρ τοῦτο μὴ ταύτῃ δέπειν, καὶ τῶν λεγόντων εὖ καλὸν τὸ μανθάνειν.

V. 712.

720

Male plerique editores recentiores ex aliquot codd. scripserunt θυμῷ. Nam εἴκειν θυμῷ non potest quidquam aliud significare quam indulgere animo: quae significatio alienissima ab hoc loco est.

V. 710 sq. ὑπτίοις- -ναυτίλλεται] Recte suspicatur Emperius κάτω στρέφειν simili ellipsi a Graecis intellecto nomine τὴν ναῦν dictum videri nostrum verbum um werfen. Sensum totius loci quod attinet, recte monuit Bo e ckhius supinis transtris cursum continuaturum dici qui eversa navi undis submersum iri significetur. Simillima ratio est v. 310 sq. et Αi. 100: θανόντες ἤδη τἄμ' ἀφαιρείσθων ὅπλα. Wexius adiicit in exemplaris Bosiani margine hoc se notatum vidisse: alρωνικῶς ἀντὶ τοῦ εἰς βυθὸν τοῦ πελάγους καταποντίζεται. V. 712. ἀλλ ̓ — δίδου] Quum ex toto hoc loco, tum imprimis ex antecedentibus apparet nomen θυμὸν non iram, ut vulgo explicatur, sed animum sive vojuntatem significare. Itaque hoc dicit: sed cede volu n tate eiusque mutationem praebe, i. e. sed cede atque voluntatem tuam muta. Iterum dicit, ut solent qui instanter aliquid ab aliquo petunt, quod iam v. 699 sq. dixerat. Ceterum in verbo εἴκειν cum genitivo iuncto non erat haerendum; notum est enim verba omnia, quae mis sum quid facere vel cedere aliqua re significent, saepe cum

-

eo casu coniungi. Cfr. Matth. §. 332. et Ro st. §. 108. II. 5. c. Ita ipsum illud εἴκειν cum genitivo χάρμης, πολέμου, et aliis simili sensu iungitur. Accedit, quod addita sunt verba μετάστασιν δίδου, ad quae praecipue nomen vμov adsumendum est, ita ut adeo similis hic locus v. 535. videri possit. De locutione autem θυμοῦ μετάστασιν δίδου monitum ad O. C. 462 sq. et huius fab. 150 sq. Wexius adscripsit Eur. Med 911: σὸν μεθέστηκεν κέαρ. Androm. 1004 sq.: οὐδέ νιν μετάστασις γνώμης ὀνήσει.

V. 714 sq. Schol. : : πρεσβεύειν· ὑπερέχειν. ἐγώ, φησί, τοῦ το οἶμαι ὑπερέχειν, τὸ τὸν ἄν· θρωπον φῦναι πάντα ἐπιστάμενον. Recte Scholiasta ἐπιστήμης πλέων explicat ἐπιστάμενον, ita ut in accusativo πάντα nihil offensionis sit. Erfurdtius confert Trach. 338: τούτων ἔχω γὰρ πάντ ̓ ἐπιστήμην ἐγώ. De sententia adscripserunt Hesiod. Op. et D. 291: οὗτος μὲν πανάριστος, ὃς αὐτὸς πάντα νοήσῃ, φρασσάμενος τά κ ̓ ἔπειτα καὶ ἐς τέλος ᾖσιν ἀμείνω; ἐσθλὸς δ ̓ αὖ κακεῖνος, ὃς εὖ εἰπόντι πίθηται. ὃς δέ κε μήτ ̓ αὐτὸς νοέῃ, μήτ ̓ ἄλλου ἀκού, ων ἐν θυμῷ βάλληται, ὁ δ ̓ αὖτ ̓

ΧΟΡΟΣ.

ἀναξ, σέ τ ̓ εἰκός, εἴ τι καίριον λέγει,
μαθεῖν. σέ τ ̓ αὖ τοῦδ ̓· εὖ γὰρ εἴρηται διπλῇ. 725

ΚΡΕΩΝ.

720 οἱ τηλικοίδε καὶ διδαξόμεσθα δὴ φρονεῖν πρὸς ἀνδρὸς τηλικοῦδε τὴν φύσιν;

ΑΙΜΩΝ.

μηδὲν τὸ μὴ δίκαιον· εἰ δ ̓ ἐγὼ νέος,
οὐ τὸν χρόνον χρὴ μᾶλλον ἢ τἆργα σκοπεῖν.

V. 719. Ex La διπλῇ restitui. Vulgo διπλᾶ.

ΚΡΕΩΝ.

ἔργον γάρ ἐστι τοὺς ἀκοσμοῦντας σέβειν; 730

ΑΙΜΩΝ.

*25 οὐδ ̓ ἂν κελεύσαιμ ̓ εὐσεβεῖν ἐς τοὺς κακούς.

730 ἄλλῳ γὰρ ἢ ἐμοὶ χρή γε τῆςδ ̓ ἄρχειν χθονός ;

ΑΙΜΩΝ.

735

πόλις γὰρ οὐκ ἔσθ ̓ ἥτις ἀνδρός ἐσθ ̓ ἑνός.

ΚΡΕΩΝ.

οὐ του κρατοῦντος ἡ πόλις νομίζεται ;

τἆργα, πάνθ ̓ ἡγουμένην, ubi τὴν γλῶσσαν, οὐχὶ τἆργα nobis est: das Reden, nicht das Thun.

V. 724. Schol.: ἀκοσμοῦντας· ἀπειθοῦντας, καὶ ἄκοσμα διαπραττομένους. Cfr. 660. et Philoct. 387. Acerbe Creon repetit voc. ἔργον, ut hoc dicat: opusne hoc tuum est, i. e. faciundum ne hoc putas, ut immodestos colas. Eum enim se esse ostenderat Haemon, qui Antigonam poena liberandam adeoque honore afficiendam pu

V. 728 733. πόλις γὰρ etc.] In regno etiam cives in consilium adhibendos eorumque voluntates explorandas Haemon ostendit, quum contra Creon ad regis unius arbitrium nutumque totos se fingere cives et accomodare debere contendat.

V. 730. ἄλλῳ γὰρ ἢ ’μοί χρή] Confert Erfurdtius Thom. M. in χρή· χρή με ποιῆσαι πάν τοτε λέγε, οὐ χρή μοι, ὡς καὶ Σοφοκλῆς ἅπαξ. ' Eur. Ion. 1317: τοῖσι δ ̓ ἐνδίκοις ἱερὰ κατ θίζειν ἐχρῆν. Lucian. Hermotim. T. I. p. 798: χρὴ γάρ, οἷ μαι, σοὶ τῷ πρώτῳ χρηστῷ καὶ ἀξίῳ ἐντυχόντι ἀποφέρεσθαι.

V. 732. οὐ τοῦ—νομίζεται] Eadem structura verbi voμίζεσθαι Ο. C.38; τίς δ ̓ ἔσθ' ὁ χῶρος; τοῦ θεῶν νομίζεται;