nam judicium, interim hoc scio, fatum esse bonorum fere
librorum, ut hoc modo vel pereant vel periclitentur. Homi-
nes plerumque propter scelera et pravitatem manus car-
nificum sabeunt, libri vero virtutis et præstantiæ ergo. Soli
fatuorum labores tales non metuunt casus. Sed sane frustra
sunt, qui se hoc modo exstirpare posse existimant Miltoni
et aliorum Scripta, cum potius flammis istis, mirum quan-
tum clarescant et illustrentur.
Qua autem de Miltoni con-
ditione, ad me scribis, illa convenire puto cum iis, quæ tibi
ante hebdomades aliquot significavi.

P. 643. De motibus Anglicanis certiora procul dubio ex illo intelligere possis. Ego quippe raro in publicum prodeo, et non me multum immisceo publicis rumoribus. Miltonum cæcum esse factum, jam tibi significavi, addunt alii

etiam mortuum.

P. 647. De Ethiope (Moro) et Anglâ (Pontiâ famulâ Salmasii) lepida sunt et festiva quæ reponis. Sed nunc negant ea vera esse, et sparsa esse ab Malevolis quibus. dam. Sane constant mihi Anglam istam omnes Æthiopi (Moro), reddidisse ainatorias suas. Inter ipsum et Salmasium lís forte orietur (quænam inter tales possit esse diuturna Concordia), propter librum hîc excusum, cui titulus “Clamor Sanguinis Regii in Coelum." Scriptus ille videtur a quovis Anonymo Anglo transmissus vero Salmasio, divulgatus vero ab Ethiope (Moro). Propter sexaginta exemplaria, quæ permisit typographus, inter ipsos est contentio.

P. 649. De' Moro' vero quæ scribis, quam sunt ea lepida, quam venusta. Auctor sane ei sim, ut nummum det cum hac inscriptione, "Subacta Britannia" verum vide quam ingratus sit iste heros erga Æthiopem, cujus tamen clavæ istam debet victoriam, quoniam is non cupit eam uxorem ducere, acerrime nunc illum persequitur. Mihi sane Æthiops multo rectius facturus fuisse videtur, si ex Ovidii tui præcepto a Domina incipisset. Minor quidem voluptas ista fuissit, sed longe majorem inivisset gratiam, divulgata est passim hæc fabella etiam in gazettis publicis Londinensibus addita etiam Epigrammata.

Verum

P. 651. De Salmasio nihil omnino habeo, quod tibi significem. Credo enim etiamnum cum solito suo malo conflictari. Rettulit tamen non nemo, eum nunc meliuscule valere. Lis ipsi est cum Moro. Cupit enim ut is Anglicanam suam in uxorem ducat, quod alter recusat. isti duo boni amantes, qui nuper tam suaviter et amice oscula jungebant, valde nunc sibi invicem sunt infensi. Ante quatriduum siquidem, cum forte Maurus huic nostræ Occurreret in vastà ista areá, quæ ædibus Salmasii adjacet, statim illa capillitium ejus invasit, pluribusque adfecit ver

beribus. Neque eo contenta, etiam fuste in illum sævire conabatur, nisi bonus ille scrius in horreum confugisset, super struicen. quandam, jactuque se vindicasset cæspitum. Huic spectaculo son defuit ingens spectatorum numerus, qui ex vicinia passim eo confluxerant, vides quam omnes in iis ædibus sunt γυναικοκρατούμενοι, facile hinc possis conjicere, falsos fuisse rumores qui de 'Subacta Britannia' passim fuere sparsi, cum illa potius Maurum subegerit, vel, si verus sit rumor, adparet non satis fuisse subactam.

P. 662. Salmasius totus est in responso ad Miltonum. Coeptus est jam excudi, qui mole non erit minor priori. Miltonum passim Catamitum vocat, aitque cum in Italia vilissimum fuisse scortum, et passim nummis nates pros tituisse, examinat quoque passim Carmina ejus Latina. Dissidium vero quod exercet cum Moro, indies crescit, presertim postquam in jus vocavit Anglicam, infensus quoque est alio nomine, nempe quod ipsum Morus Cornigerum vo

carit.

P. 669. Miltonum mortuum credideram, sic certe nunciaras, sed præstat in vivis illum esse, ut Sycophantæ cum

Sycophantis committantur. Poemata ejus mihi ostendit Holstenius, nihil illa ad elegantiam apologia. In prosodiam peccavit frequenter. Magnus igitur Salmasianæ crisi campus hic est assertus, sed quâ fronte alienos iste versus notabit, cujus musis nihil est cacatius? quod ait adversarium (Miltonum) nates Italis vendidisse, mira est calumnia. Utinam ejus malæ tam tutæ fuissent a pugnis uxoriis, quam posticum Miltoni os a sicariis Hetruscis! Imo invisus est Italis Anglus iste, inter quos multo vixit tempore, ob mores nimium severos, cum et de religione liberte disputaret, ac multa in Pontificem Romanum acerbe effutiret, quavis occasione.

CORRIGENDA.

P. xxxvi. for wavering alienated' read wavering or alienated.'

COMPLIMENTARY VERSES.

IN PARADISUM AMISSAM SUMMI POETE JOHANNIS MILTONI

Qui legis Amissam Paradisum, grandia magni
Carmina Miltoni, quid nisi cuncta legis?
Res cunctas, et cunctarum primordia rerum,
Et fata, et fines continet iste liber.
Intima panduntur magni penetralia mundi ;
Scribitur et toto quicquid in orbe latet ;
Terræque, tractusque maris, cœlumque profundum
Sulphureumque Erebi flammivomumque specus;
Quæque colunt terras, portumque et Tartara cæca,
Quæque colunt summi lucida regna poli;
Et quodcunque ullis conclusum est finibus usquam,
Et sine fine Chaos, et sine fine Deus;
Et sine fine magis, si quid magis est sine fine,
In Christo erga homines conciliatus amor.
Hæc qui speraret quis crederet esse futurum?
Et tamen hæc hodie terra Britanna legit.
O quantos in bella duces! quæ protulit arma!
Quæ canit, et quanta, prælia dira tuba.
Coelestes acies! atque in certamine cœlum !
Et quæ cœlestes pugna deceret agros!
Quantus in ætheriis tollit se Lucifer armis,
Atque ipso graditur vix Michaele minor!
Quantis, et quam funestis concurritur iris
Dum ferus hic stellas protegit, ille rapit!
Dum vulsos montes ceu tela reciproca torquent,
Et non mortali desuper igne pluunt :
Stat dubius cui se parti concedat Olympus,
Et metuit pugnæ non superesse suæ,
At simul in cœlis Messiæ insignia fulgent,
Et currus animes, armaque digna Deo,
Horrendumque rotæ strident, et sæva rotarum
Erumpunt torvis fulgura luminibus,
Et flammæ vibrant, et vera tonitrua rauco
Admistis flammis insonuere Polo,
Excidit attonitis mens omnis, et impetus omnis
Et cassis dextris irrita tela cadunt.

盟

Ad pœnas fugiunt, et ceu foret Orcus asylum

Infernis certant condere se tenebris.
Cedite Romani scriptores, cedite Graii
Et quos fama recens vel celebravit anus.
Hæc quicunque leget tantum cecinisse putabit
Mæonidem ranas, Virgilium culices.

SAMUEL BARROW, M. D.

ON PARADISE LOST.

WHEN I beheld the poet blind, yet bold, In slender book his vast design unfold, Messiah crown'd, God's reconcil'd decree, Rebelling angels, the forbidden tree, Heav'n, hell, earth, chaos, all; the argument Held me awhile misdoubting his intent, That he would ruine (for I saw him strong) The sacred truths to Fable and old song (So Sampson grop'd the temple's posts in spite) The world o'erwhelming to revenge his sight. Yet as I read, soon growing less severe, I lik'd his project, the success did fear; Through that wide field how he his way should find O'er which lame faith leads understanding blind; Lest he perplex'd the things he would explain, And what was easy he should render vain, Or if a work so infinite he spann'd, Jealous I was that some less skilful hand (Such as disquiet always what is well, And by ill imitating would excel)

Might hence presume the whole creation's day To change in scenes, and show it in a play. Pardon me, mighty poet, nor despise My causeless, yet not impious, surmise. But I am now convinc'd, and none will dare Within thy labours to pretend a share. Thou hast not miss'd one thought that could be fit, And all that was improper dost omit: So that no room is here for writers left, But to detect their ignorance or theft.

That majesty which through thy work doth reign
Draws the devout, deterring the profane.
And things divine thou treat'st of in such state
As them preserves, and thee, inviolate.
At once delight and horror on us seize,
Thou sing'st with so much gravity and ease,
And above human flight dost soar aloft
With plume so strong, so equal, and so soft.
The bird nam'd from that paradise you sing
So never flags, but always keeps on wing.

Where could'st thou words of such a compass find?
Whence furnish such a vast expanse of mind?
Just heav'n thee like Tiresias to requite
Rewards with prophecy thy loss of sight.

Well mightest thou scorn thy readers to allure
With tinkling rhyme, of thy own sense secure;
While the town-bayes writes all the while and spells,
And like a pack-horse tires without his bells:
Their fancies like our bushy points appear,
The poets tag them, we for fashion wear.
I too transported by the mode offend,

And while I meant to praise thee must commend.1
Thy verse created like thy theme sublime,

In number, weight, and measure, needs not rhyme.