CLXVII

Hark! forth from the abyss a voice proceeds,
A long low distant murmur of dread sound,
Such as arises when a nation bleeds

With some deep and immedicable wound;

Through storm and darkness yawns the rending ground,
The gulf is thick with phantoms, but the chief
Seems royal still, though with her head discrown 'd,
And pale, but lovely, with maternal grief

She clasps a babe, to whom her breast yields no relief.

CLXVIII

Scion of chiefs and monarchs, where art thou?
Fond hope of many nations, art thou dead?
Could not the grave forget thee, and lay low
Some less majestic, less beloved head?

In the sad midnight, while thy heart still bled,
The mother of a moment, o'er thy bey,
Death hush'd that pang for ever: with thee fled
The present happiness and promised joy
Which fill'd the imperial isles so full it seem'd to cloy.

CLXIX

Peasants bring forth in safety. Can it be,

Oh thou that wert so happy, so adored!
Those who weep not for kings shall weep for thee,
And Freedom's heart, grown heavy, cease to hoard
Her many griefs for ONE; for she had pour 'd
Her orisons for thee, and o'er thy head
Beheld her Iris. Thou, too, lonely lord,
And desolate consort - vainly wert thou wed!
The husband of a year! the father of the dead!

ՃԿԷ

լուռ. աւադիկ յանդընդոց անտի լինի ձայն ժաման, Երկար եւ խոր ի Հեռուստ Հընչեալ մրմունջ ահաւոր, Որպէս ըզձայն զոր արկցէ ազգ Հարեալ յախտ մաՀական Որում`չիցէ յոյս դեղոյ բըժըշկութեան Հնարաւոր : ի ծուփ մրըրկի եւ միզի գետին դռընչեալ պատառի . խուռն ի վըչէ թեւածեն թափառական ուրուականք . Թէ եւ անթագ՝ պետնոցին թըւի թագի դեռ ժառանգ . Եւ դալկահար այլ սիրուն, խարշեալ աղեօք մայրենի Գըգուէ ի գիրկ դիեցիկ՝ ում սընունդ ծոց իւր չունի 88 :

ՃԿԸ

Ո՞ւր արդ իցես դու, պետաց եւ արքայից բարունակ, Յոյս ցանկալի բազմութեան ազգաց, մեռար դեօք եւ դուն . Չէր մարթ շիրմին մոռանալըզքեզ եւ քո փոխանակ կըքելըզգլուխ ոչ այդքան վեՀ ոչ այդքան եւ սիրուն : ի տըխուր մէջ գիշերին, ով մայր միղյ լոկ ժամու Մինչ արիւն դեռ կաթէր սիրտ քո ի վերայ որդւոյ քում՝ Հասեալմահու լըռեցոյց զամենայն ցաւդ ապառում, փախեաւ ընդ քեզներկայս բաստ եւ յուսացեալ խընդութիւնն Որ ըզկըղզիսն արքունիս լընոյր զեղյր թաթաղուն .

Թ

Գեղջուկք երկնեն անվըտանգ . իսկ առ իմէ՞ ոչ քեզ այս,
Քեզ՝ ով բնաւից երջանիկ ու ամենեցուն սիրելի .
Լացցեն , լացցեն այո զքեզ որք ոչ կամին ալ զարքայս .
Ազատութեան ինքըն սիրտ ճընշեալ բեռամբ ցաւալի
Ըզհոյ վըշտացըն թողեալ՝ գորովէ զմիդ միայնակ.
Այն որ տեղայրն ըզքեւ շուրջ ներբողական գովից ճառ
Եւ նըշմարէր ըզգըլխովդ ըզծիածան իւր պայծա
Եր
դու մեկնակ տեր, լըքեալլըծակից , զուր դու փեսայ,
Մի եւեթ ամամուսին, Հայը մեռել, յարակայ:

CLXX

Of sackcloth was thy wedding garment made; Thy bridal's fruit is ashes: in the dust The fair-hair'd Daughter of the Isles is laid, The love of millions! How we did intrust Futurity to her! and, though it must Darken above our bones, yet fondly deem 'd Our children should obey her child, and bless'd Her and her hoped-for seed, whose promise seem'd Like stars to shepherds' eyes: - -'t was but a meteor beam'd.

CLXXI

Woe unto us, not her; for she sleeps well:
The fickle reek of popular breath, the tongue
Of hollow counsel, the false oracle,
Which from the birth of monarchy hath rung
Its knell in princely ears, till the o'erstung
Nations have arm'd in madness, the strange fate
Which tumbles mightiest sovereigns, and hath flung
Against their blind omnipotence a weight

Within the opposing scale, which crushes soon or late,

CLXXII

These might have been her destiny; but no,
Our hearts deny it: and so young, so fair,
Good without effort, great without a foe;
But now a bride and mother

and now there!

How many ties did that stern moment tear!
From thy Sire's to his humblest subject's breast
Is link'd the electric chain of that despair,
Whose shock was as an earthquake's, and opprest

The land which loved thee so that none could love thee best.

Քո հարսանեաց պատմուճանք անկան Հիւսիւք խարազանց. Առագաստին քո բողբոջ պտղաբերեաց քեզ աճիւն . Անկեալ եդաւ ի փոշի կըղզեաց դըստրիկն Հերապանձ Սիրեցեալն այն ի բիւրուց, յոյս ապագայ մեր բարւոյն . Զի թէ մաՀուան իսկ մըթար զոսկերոտի մեր պատէր Այլ սփոփեաք՝ թէ որդիքս՝ որդւոյ նորա Հնազանդին, Օրհնեն ըզմայրն եւ օրհնեն ըզշառաւիղն ըղձալին, Որ ցանկալի մեզ թըւեր Հանգոյն աստեղ յաչս Հովուի . Ու ահա գըտաւ լոկ ճաճանչ լուսերեւոյթ՝ որ ցըրուի:

ՃՀԱ

·

վակ, եղուկ մեզ, ու ոչ նըմա, զինա նընջէ խաղաղիկ վայրավատին յեղյեղուկ ծուխ ռամկականըն շընչէ: Ն լեզու պեղեալ խորհըրդոց , եւ կամ պատգամք խաբուսիկ՝ Որ շըշընջէր՝ ի սկզբանց իշխանութեան արքենւոյ ի լըսելիս փարազանց, մինչեւ ընկճեալ ժողովուրդք Յարեան եւ խուռն ընթացան , զինուորութիւն խելագար . Բաղդ տարակարծ՝ որ զիշխողս Հըզօրս առնէ ոտընչար, Եւ արկանէ նդդէմ նոցին կոյր բըռնութեանն եւ անքոյթ Մետ մ' ի նըժարն Հակակայ՝ որով ճընշին վաղ կամ՝ փոյթ .

ՃՀԲ

Ահա յսոքիկ լինէին թերեւս նորա մասն եւ բաստ . Այլոչ չառնուն յանձին զայդ սիրտք մեր. չըքնաղ մանկա Բարի՝ գոլով անկեղծ , մեծ՝ չունելով զոք դիմակաց.

[ մարդ,

Այն ինչ եղեալՀարսն եւ մայր, եւ անդ անկեալ դընի արդ...
Քանի կապանս ոչ խըզեաց մին այն վայրկեան դըժընդակ .

ի սըրտէ Հօր քում՝ցըսիրտ յետին Հըլու Հպատակին
Մածեաւ շըղթայ յուսահատ ելեկտրացունց տագնապին,
Որս դըղորդ իբրեւ ժաժ սասանեցոյց զերկիրն այն
Որ սիրէրն այնպէս ըզքեզ որպլես ոչ այլ ոք Համայն:

CLXXIII

Lo, Nemi! navell'd in the woody hills
So far, that the uprooting wind which tears
The oak from his foundation, and which spills
The ocean o'er its boundary, and bears
Its foam against the skies, reluctant spares
The oval mirror of thy glassy lake;

And, calm as cherish'd hate, its surface wears
A deep cold settled aspect nought can shake,
All coil'd into itself and round, as sleeps the snake.

CLXXIV

And near Albano's scarce divided waves
Shine from a sister valley; and afar

The Tiber winds, and the broad ocean laves
The Latian coast where sprang the Epic war,

« Arms and the Man »

Rose o'er an empire:

whose re-ascending star - bot beneath thy right

Tully reposed from Rome; and where yon bar Of girdling mountains intercepts the sight

The Sabine farm was till'd, the weary bard's delight.

CLXXV

But I forget. My Pilgrim's shrine is won,
And he and I must part, so let it be,-
His task and mine alike are nearly done;
Yet once more let us look upou the sea;
The midland ocean breaks on him and me,
And from the Alban Mount we now behold
Our friend of youth, that ocean, which when we
Beheld it last by Calpe's roch unfold

Those waves, we follow'd on till the dark Euxine roll'd,