XXV

But my soul wanders; I demand it back
To meditate amongst decay, and stand
A ruin amidst ruins; there to track
Fall'n states and buried greatness, o 'er a land
Which was the mightiest in its old command,
And is the loveliest, and must ever be

The master-mould of Nature's heavenly hand;
Wharein were cast the heroic and the free,
The beautiful, the brave, the lords of earth and sea,

XXVI

The commonwealth of kings, the men of Rome!
And even since, and now, fair Italy!

Thou art the garden of the world, the home
Of all Art yields, and Nature can decree;
Even in thy desert, what is like to thee?
Thy very weeds are beautiful, thy waste
More rich than other climes' fertility;
Thy wreck a glory, and thy ruin graced
With an immaculate charm which cannot be defaced.

XXVII

The moon is up, and yet it is not night;
Sunset divides the sky with her; a sea
Of glory streams along the Alpine height
Of blue Friuli's mountains; Heaven is free
From clouds, but of all colours seems to be, -
Melted to one vast Iris of the West,

Where the Day joins the past Eternity; While, on the other hand, meek Dian 's crest Floats through the azure air

an island of the blest!

ԻՆ

Այլ ընդ վայր միտք իմ յածին . Ժամ է դառնալ ինձ ի փուլս. Յաւերակաց մէջ կանգնիլ իբր աւերակ կենդանի . Յարուցանել պետութիւնըս կործանեալս եւ խարխուլա Եւ մեծութիւնըս թաղեալս ի ծոց երկրին անուանի՝ Որ մեծ եղեւ քան զՀամայն ժիչխանութեան անդ իւրում, Չըքնաղագոյն է եւ ցարդ եւ Հանապազ եղիցի .

վեհօրինակ գաղափար, կերտուած բնութեան երկնածղի, Որ դիւցազունս անդանօր ու ազատասուն կառղյց արս, Արուորագղյնս, գեղաւորս , ծովու

ԻԶ

AL

Երկրիս իշխող տեարս:

Ո՞վ արքայից Հրապարակ՝ ընկերահաշտ արք Հռովմայ. Ո՜վ դու յանցեալն եւ յայժմուս իտալիա նազելի, Ո՜վ վայելուչ դու պարտեզ տիեզերաց շուրջակայ, Հանդէս Հանուրց արուեստից, գեղոյ բնութեան Հայելի . Յամայութեան իսկ քում` ով իցէ բնաւ քեզ Հաւասար . Գեղեցկագեղք են Համայն վայրենագոյն իսկ քո տունկք . Ծաղկին երէզ քըդ խոպանք քան թէ գաւառք բարեգունք. Դու եւ յանկման անդ քոյին վերերեւիս քաջափառ, Եւ յաւերակքըդ խանգար շողան շընորէք անըսպառ:

ԻԷ

Յառնէ լուսին , եւ դեռ ոչ է գիշերոյ երեւղյթ .
Ալբաժանի նդ խոնարհեալարեգական նա զերկին .
Ծովլուսափառ ծաւալինդ ֆրիուլեայ բլուրըս կապոյտ 20.
Սուրբ են երկինք ի յամպոց. այլ ծիածան երփն յերփին
Համակ գունօք անկանի զարեւմըտիւք բովանդակ՝
Ուր շաղկապի հետասոյզ տիւ ընդ անցեալն ամանակ.
Մինչդեռ ի յայնըմ՝ կուսէ զկարակնաձեւըն մաՀեակ
Ընդ մըկանունս եթերաց ալեաց վարէ Անահիտ
Զերանութեան պարզելով ըզկըղզեակ քաջ ճըշգըրիտ .

XXVIII

A single star is at her side, and reigns
With her o'er half the lovely heaven; but still
Yon sunny sea heaves brightly, and remains
Roll'd o'er the peak of the far Rhætian hill,
As Day and Night contending were, until
Nature reclaim'd her order :- gently flows
The deep-dyed Brenta, where their hues instil
The odorous purple of a new-born rose,

Which streams upon her stream, and glass'd within it glows,

XXIX

Fill'd with the face of heaven, which, from afar,

Comes down upon the waters; all its hues,

From the rich sunset to the rising star,
Their magical variety difuse:

And now they change; a paler shadow strews
Its mantle o'er the mountains; parting day
Dies like the dolphin, whom each pang imbues
With a new colour as it gasps away,

Pillar'd in their sarcophagus, repose
The bones of Laura's lover: here repair
Many familiar with his well-sung woes,
The pilgrims of his genius. He arose
To raise a language, and his land reclaim
From the dull yoke of her barbaric foes:
Watering the tree which bears his lady's name
With his melodious tears, he gave himself to fame.

ԻԸ

Մի միայն աստըղ նազեալ Հետոց նորին ուղեկից Թագաւորէ ի վերայ կիսոյ երկնի սիրայնոյ .

Այլառ տակաւ տակաւ լոյս ծովանըման ճաճանչից 21 Տարածանի զՀեռավայր Հռետեան բարձամք Հանդիպոյ . Տիւ եւ գիշեր անտանօր թըւին ի փորձ գօտէկռիւ, Մինչեւ բնութիւն տայ Հրաման Հանապազօր օրինին . խաղայ ալեօք Հեզասահ Մեդոական գետ խորին 22 Ծիրանածայր մըկանամք դեռափըթիթ վարդից պէս Հոսեցելոց ի Հոսանս եւ ծընելոց տեսս ի տես

ԻԹ

Զազգիազգին ըզգեցեալ եթերականն երեւոյթ՝ Որ ի Հեռուստ խոնարհեալ յերեսըս ջուրց Հարկանի ,` Յարեւմըտին ճոխ ցոլմանց մինչեւ յաստեղըն փայլոյթ Անդ նըկարին ամենայն դիւթանըշմար գոյնք երկնի : Այլ արդ փոխի տեսարան , եւ նըւաղկոտ Հովանի Պարասքօղէ զլեռնաստանն . տիւ վերջոտնեալ ի մայր իւր Մեռանի զտիպ դըլփենի, որ գոյնս առնու Հիւռ ի Հիւռ Առ ամէն ցունց օրհասին , Jորըս չըքնաղ՝ Հուսկն է դոյն . Մինչեւ անցեալ եւ նոցուն՝ տիրեսցէ լոկ գորշըն մոյն :

Տապան շիրմի է ժԱրկուա մաՀարձանեալ սիւնաբարձ 2 Ըզլաւրային հոմանւոյ ամբարելով զոսկրոտի : Անդըր դիմեն ապաստան՝ որոց եղերք նըւագոց Ճարտար երգոցն եւ Հանճար բանաստեղծին է ղձալի : Յաջողեցաւնա կանգնել զիտալականըն բարբառԵւ ի խըժիցն ոսոխաց ծանրադանդաղըն լըծոյ ԸզՀայրենիս իւր թափել. եւ յարտասուաց կաթուածո Ոռոգելով ըզդափնիդ ծառ սիրուփւոյն Համանուն Անմահական եւ անձին վերաստացաւ պերճ անուն :

25

XXXI

They keep his dust in Arqua, where he died;
The mountain-village where his latter days
Went down the vale of years; and 'tis their pride -
An honest pride and let it be their praise,
To offer to the passing stranger 's gaze
His mansion and his sepulchre; both plain
And venerably simple, such as raise

A feeling more accordant with his strain
Than if a pyramid form 'd his monumental fane.

XXXII

And the soft quiet hamlet where he dwelt
Is one of that complexion which seems made
For those who their mortality have felt,
And sought a refuge from their hopes decay'd
In the deep umbrage of a green hill's shade,
Which shows a distant prospect far away
Of busy cities, now in vain display'd,
For they can lure no further; and the ray
Of a bright sun can make sufficient holiday,

XXXIII

Developing the mountains, leaves, and flowers,
And shining in the brawling brock, where-by,
Clear as its current, glide the sauntering hours
With a calm languor, which, though to the eye
Idlesse it seem, hath its morality.

If from society we learn to live,
"Tis solitude should teach us how to die;

If hath no flatterers; vanity can give

No hollow aid; alone— man with his God must strive: