րենիս, ի նմին իսկ ի քաղաքի՝ յորումեւ մտսն ինչ երգոցս յօրինետլ է ի բանտստեղծէն, եւ գլխովին ի կղզւոջ մենաստանի՝ որում` յաճախ նա յայց ելաներ՝ մինչդեռ Պանդուխտնիւր թափառէր տակաւին յանե րեւոյթ հրապարակս մտաց իւրոց. այս ամենայն ոչ փոքր յորդոր էր ի ձեռնարկութիւն թարգմանու թեանս, այլ ոչ Համօրէն բաւական, եթէ ոչ հարկ ին ի վերայ դնէր մեզ մերս իսկ նժդեհութիւն ի Հայս րենիս անդր քերդոլին, ուր առաւել քան զյօժարու թիւն յամեալ, զտաղտուկ օտարութեանս այսպիսեաւ իմն կամեցայ սփոփել կամ տանջել՝ ոչ դիւրաթափ թարգմանութեամբ . սոյնպիսի իմն հնարս Հնարեալ եւ Հեղինակին երբեմն՝ արկանէր զանձն ի փորձ եւ ի տոյժ՝ ուսանել զմերս հայերէն դժուարադիւտ բարբառ, ի մերում` իսկ դրան վանաց: Բայց զի շատ հե. ռի է թարգմանողս որպէս ի Ճարտարութենէ հեղինա կին նոյն եւ ի խորհրդոց եւ ի դիտմանց նորին, պարտս

անձին վարկանի ծանուցանել ընթերցանելեաց եւ դա տասիրաց, զի որքան եւ սիրող եւ պատուող իցէ կամ՝ էր ստեղծաբան եւ խորիմաց հանճարոյ քերդողին, այնքան եւ ատեցող թերայոյս եւ սակաւահաւատ ոդւոյն, զոր եւ ուրեք ուրեք նշանակէ՝ զեղչմամբ նո րայոցն ասից կամ՝ ծանօթութեամբք եւ կամ լռու թեամբ իսկ. զի ողջամտացն յայտ յանդիման կան մեղմեխանքն ։

իսկ վասն ոմցյ թարգմանութեանս ոչ ունիմ՝ այլ ինչ ասել, բայց ի գիտողս երկաքանչիւր լեզուացն թողուլ զդատաստան, եւ յանձն առնուլ զպարտու թիւն՝ եթէ ուրեք ոչ իցեմ քաջ ի վերայ հասեալ բանից քերդողին, որ չէ պարզախօս եւ դիւրափոխելի՝ որպէս զայլս ի քերդողաց եւ զիւր իսկ համազգիս՝ հե տեւողս նախնեացն եւ կտակարանաց ոճոյ :

ITALY

Italia! too, Italia! looking on thee,
Full flashes on the soul the light of ages,
Since the fierce Carthaginian almost won thee,
To the last halo of the chiefs and sages

Who glorify thy consacrated pages;

Thou wert the throne and grave of empires; still, The fount at which the panting mind assuages Her thirst of knowledge, quaffing there her fill, Flows from the eternal source of Rome's imperial hill.

Ի Տ Ա Լ Ի Ա

Ո-,, Իտալի իտալի, ճաճանչ դարուց անցելոց է

Ճառագայթէ ի Հոգիս ուշով ի քեզն յառելոց,
Ի ունիկեան Գոռոզէն 9 որ խուն մ' եւ զքեզ նըւաճէր՝
Մինչ ի յետին լուսապսակ վարչաց քղյոց ու իմաստնոց,
Որք յաճախեն փառըս մեծ քոց դիւանաց սըրբանուէր.
Դու պետութեանց Հանապազ եղեր եւ գաչ եւ դամբան .
Նա եւայժմիկ ծարաւեալ ոգիք առ ումալ գիտութեան
ի վեհաշուքըն Հաովմայ երթեալդիմեն ի դիտակ,
Յորմէ բըղխէ յարաՀոս անմահարարըն վըտակ :

I

I stood in Venice, on the Bridge of Sighs;
A palace and a prison on each hand:

I saw from out the wave her structures rise
As from the stroke of the enchanter's wand:
A thousand years their cloudy wings expand
Around me, and dying Glory smiles

O'er the far times, when many a subject land
Look'd to the winged Lion's marble piles,

Where Venice sate in state, throned on her hundred isles!

II

She looks a sea Cybele, fresh from ocean,
Rising with her tiara of proud towers
At airy distance, with majestic motion,
A ruler of the waters and their powers:

And such she was; her daughters had their dowers
From spoils of nations, and the exhaustless East
Pour'd in her lap all gems in sparkling showers.
In purple was she robed, and of her feast
Monarchs partook, and deem'd their dignity increased.

III

In Venice Tasso's echoes are no more,
And silent rows the songless gondolier;
Her palaces are crumbling to the shore,
And music meets not always now the ear:
Those days are gone but Beauty still is here.
States fall, arts fade- but Nature doth not die,
Nor yet forget how Venice once was dear,
The pleasant place of all festivity,

The revel of the earth, the masque of Italy!