Α φροντις κοπτοισα, μακραν ταν νυκτα ποιεῖ τιν,
Α. Αρ' εμαθες κρινειν ποκ' ενυπνια; χρηστα γας ειδον.
Ου σε θελω τωμω φαντασματος ημεν αμοιρon
Ως και ταν αγραν, τωνειςατα παντα μεριζεν.
Ου γαρ νικαξῃ κατα τον νοον· οὗτος αριστος
Εστιν ονειροκριτας, ὁ διδασκαλος εστι παρ ̓ ᾧ νους.
Αλλως και σχολη εστια τι γαρ ποιειν αν εχοι τις
Κειμενος εν φύλλοις ποτι κυματι, μηδε καθευδων
Ασμενος εν ῥαμνῳ; το δε λύχνιον εν πρυτανεις.
γαρ αιεν
εχειν. Β. Λεγε μοι ποτε νυκτος
Οψιν, παντα τεῳ δε λεγων μηνυσον ἑταιρῳ.
Α. Δειλινον ὡς κατεδαρθον εν εναλιοισι πονοισιν.
Ουκ ην μαν πολυσιτος· (επει δειπνευντες εν ώρα,
Ει μεμνῃ, τας γαστρος εφειδομεθ') ειδον εμαυτον
Εν πετρα μεμαωτα· καθεζόμενος δε δοκεύον
Ιχθυας, εκ καλαμων δε πλανον κατεσειον εδωδαν.
Και τις των τραφερων ωρέξατο· και γαρ εν ύπνοις
Πασα κυων αρτως μαντευεται° ιχθυα κηγών.
Χω μεν τωγκιστρῳ ποτεφυετο, και ῥεεν αἷμα·
Τον καλαμον δ ̓ ὑπο του κινηματος αγκυλον ειχον.
Τω χειρε τεινομενος, περι κνωδαλον εὗρον αγωνα,
Πως μεν έλω μεγαν ιχθυν αφαυροτεροισι σιδαροις.
Ειθ ̓ ὑπομιμνάσκων τω τραυματος, ας εμε νύξεις;
Και νυξη χαλεπως και ου φευγοντος ετεινα.
Ηνυσ' ιδων τον αεθλον· ανηλκυσα χρυσεον ιχθυν
Παντα τῷ χρυσῳ πεπυκασμενον· ειχε δε δειμα
Μη τι Ποσειδάωνι πελοι πεφιλαμενος ιχθύς·
Or, haply wandering in the azure main,
Some favourite fish of Amphitrite's train.
My prize I loosed, and strictest caution took,
For fear some gold might stick about the hook;
Then safe secured him, and devoutly swore
Never to venture on the ocean more;
But live on land as happy as a king.
At this I waked: what think you of the thing?
Speak free, for know I am extremely loth,
And greatly fear to violate my oath.
B. Fear not, old friend; you took no oath, for why?
You took no fish -- your vision's all a lie.
Go search the shoals, not sleeping, but awake,
Hunger will soon discover your mistake:
Catch real fish; you need not sure be told
Those fools must starve who only dream of gold.
CYCLOPS AND THE SEA-NYMPH.
15. No remedy the power of love subdues; No medicine, dearest Nicias, but the muse : This plain prescription gratifies the mind With sweet complacence -but how hard to find! This well you know, who first in physic shine, And are the loved familiar of the nine.
Thus the famed Cyclops, Polypheme, when young,
Calm'd his fond passion with the power of song;
When blooming years imbibed the soft desire,
And Galatea kindled amorous fire.
He gave no wreaths of roses to the fair,
Nor apples, nor sweet parsley for her hair:
Love did the tenor of his mind control,
And took the whole possession of his soul.
His flocks untended oft refused to feed,
And for the fold forsook the grassy mead;
While on the sedgy shore he lay reclined,
And soothed with song the anguish of his mind.
Η ταχα τας γλαυκας κειμήλιον Αμφιτρίτης.
Ηρεμα δ' αυτον εγω εκ τωγκιστρω απέλυσα,
Μη ποτε τω στοματος τ' αγκιστρια χρυσον εχοιεν.
Και τον μεν πειστηρσι κατηγον επ ηπειροιο.
Ωμοσα δ' ουκετι λοιπον ὑπερ πελαγους ποδα θεῖναι,
Αλλα μενειν επι γας, και τω χρυσω βασιλευειν.
Ταυτα με καξηγειρε. Τυ δ' ω ξενε λοιπον ερειδε
Ταν γνωμαν· ὅρκον γαρ εγω τον επωμοσα ταρβω.
Β. Και συ γε μη τρεσσῃς" ουκ ωμοσας ̇ ουδε γας ιχθυν
Χρυσεον ειδες η εύρες" ισαι δε ψευδεσιν οψεις.
Ει δ ̓ ὑπας, ου κνωσσων τυ τα χωρια ταυτα ματεύσεις,
Ελπις των ύπνων ζατει τον σαρκινον ιχθυν
Μη συ θανῃς λιμῳ καιτοι χρυσοισιν ονείροις.
15. Ουδεν ποττον ερωτα πεφύκει φαρμακον αλλο,
Νικια, ουτ' εγχριστον, εμιν δοκει, ουτ' επιπαστον,
Η ται Πιεριδες· κουφον δε τι τουτο και άδυ
Γινετ' επ' άνθρωποις· εὗρην δ ̓ οὐ ῥᾳδιον εστι.
Γίνωσκεν δ' οιμαι τυ καλως, ιατρον εοντα,
Και ταις εννεα δη περιλαμενον εξοχα μοισαις.
Ούτω γουν ῥαῖστα διαγ ̓ ὁ Κυκλωψ ὁ παρ' ἡμῖν,
Ωρχαιος Πολυφαμος, όχ' ηρατο τας Γαλατειας.
Αρτι γενειασδων περι το στομα τως κροταφως τε
Ηρατο δ' ου τι ῥόδοις, ου μαλοις, ουδε κικινοις,
Αλλ' ολυαις μανιαις• άγειτο δε παντα παρεργα.
Πολλακι ται οἵες ποτι τ ̓ αυλιον αυται απηνθον
Χλωρας εκ βοτανας· ὁ δε ταν Γαλατειαν αείδων,
Αυτω επ' αΐονος κατετάκετο φυκιόεσσας
From morn to night he pined, for love's keen dart
Had pierced the deep recesses of his heart:
Yet, yet a cure he found; for on a steep,
Rough, pointed rock, that overlook'd the deep,
And with brown horror high impending hung,
The giant monster sat, and thus he sung:-
"Fair nymph! why will you thus my passion slight? Softer than lambs you seem, than curds more white, Wanton as calves before the udder'd kine,
Harsh as the unripe fruitage of the vine.
You come when pleasing sleep has closed mine eye,
And like a vision with my slumbers fly,
Swift as before the wolf the lambkin bounds,
Panting and trembling, o'er the furrow'd grounds.
Then first I loved, and thence I date my flame,
When here to gather hyacinths you came;
My mother brought you — 'twas a fatal day;
And I, alas! unwary, led the way.
E'er since, my tortured mind has known no rest;
Peace is become a stranger to my breast;
Yet you nor pity nor relieve my pain —
Yes, yes, I know the cause of
For, stretch'd from ear to ear with shagged grace,
My single brow adds horror to my face;
My single eye enormous lids enclose,
And o'er my blubber'd lips projects my nose.
Yet, homely as I am, large flocks I keep,
And drain the udders of a thousand sheep;
My pails with milk, my shelves with cheese they fill,
In summer scorching, and in winter chill.
The vocal pipe I tune with pleasing glee ;
No other Cyclops can compare with me:
Your charms I sing, sweet apple of delight!
Myself and you I sing the livelong night.
For you ten fawns, with collars deck'd, I feed,
And four young bears for your diversion breed:
Come live with me; all these you may command,
And change your azure ocean for the land.
Εξ αους, εχθιστον εχων ὑποκαρδιον ἑλκος,
Κυπριος εκ μεγαλας, το οἱ ήπατι παξε βελέμνον.
Αλλα το φαρμακον εὗρε καθεζόμενος δ' επι πετρας
Υψηλας, ες ποντον όρων, αειδε τοιαυτα·
Ω λευκα Γαλατεια, τι τον φιλέοντ' αποβαλλῃ;
Λευκοτερα πακτας ποτιδειν, ἁπαλωτερα δ' αρνος,
Μόσχω γαυρότερα, φιαρωτερα ομφακος ωμας.
Φοιτῃς δ' αυθ' ούτως όκκα γλυκυς ύπνος εχῃ με,
Οιχη δ ̓ ευθυς ιοισα, όκκα γλυκυς ύπνος ανῃ με.
Φευγεις δ ̓ ὥσπερ οἷς πολιον λυκον αθρήσασα.
Ηρασθην μεν εγωγε κορα τευ, ἁνικά πρατον
Ηνθες εμα συν ματρι, θελοισ ̓ ὑακινθινα φυλλα
Εξ ορεος δρεψασθαι· εγω δ ̓ ὁδον ἡγεμονευον.
Παυσασθαι δ ̓ εσιδων τυ και ύστερον ουδετι πω νυν
Εκ τηνω δυναμαι, τιν δ' ου μελει ου μα Δι' ουδεν.
Γινωσκω χαριεσσα κορα τινος ούνεκα φευγεις
Ούνεκα μοι λασια μεν οφρυς επι παντι μετωπῳ
Εξ ωτος τεταται ποτι λωτερον ως, μια μακρα.
Εἷς δ ̓ οφθαλμος επεστι· πλατεια δε ῥις επι χειλει.
Αλλ' ωυτος τοιουτος εων, βοτα χιλια βοσκω,
Κἠκ τουτων το κρατιστον αμελγομενον γαλα πινω·
Τυρος δ' ου λειπει μ', ουτ' εν θερει, ουτ' εν οπωρῃ,
Ου χειμωνος ακρῳ· ταρσοι δ ̓ ὑπεραχθείς αιει.
Συρισδεν δ ̓ ὡς ουτις επισταμαι ὧδε Κυκλώπων,
Τιν, το φιλον γλυκυ μαλον, ἁμα κήμαυτον αειδων,
Πολλακι νυκτος αωρι· τρεφω δε τοι ένδεκα νεβρως
Πασας μαννοφορως, και σκυμνως τέσσαρας αρκτων.
Αλλ' αφικευ τυ ποτ' αμμε, και έξεις ουδεν ελασσον·
Ταν γλαυκαν δε θαλασσαν εα ποτι χερσον ορεχθειν.
|